သူ.....

 နီကယ္ေရာင္ေပ်ာက္ ၊ သံေရာင္ေပါက္ ေဆးလြင့္ေနတဲ

မားကက္မပါတဲ့

 ေမာင္ျမန္မာစက္ဘီး

တစ္စီးနဲ႔ ..... သူ.....။

မူလတန္းျပေက်ာင္းဆရာေလး ေမာင္ေစာရွိန္မွသည္ ျမိဳ႕နယ္ပညာေရးမွဴး ဆရာၾကီးဦးေစာရွိန္ ဆိုုတဲ့ တာ၀န္ထိ သူထမ္းေဆာင္ခဲ့.......။
(၁ရ)မိုုင္ခရီးကိုု နွစ္နာရီနဲ႔ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ၾကာေအာင္ေမာင္း

မွ ေရာက္တဲ့ျမိဳ႕.....ကားနွစ္စီးေရွာင္ရခက္ေနတဲ့ ျမိဳ႕ရဲ႕ 

က်က္သေရေဆာင္ လမ္းမၾကီးနဲ႔ ....လူကံုုတန္ဆိုုတာ ေရႊလိုုရွားတဲ့မယ့္ျမိဳ႕ 

-တကယ့္ ဘုုရားစူးျမိဳ႕ပါ....။ဒီျမိဳ႕ရဲ႕ အစြန္အဖ်ား ေခ်ာင္က်က် 

လွည္းလမ္းေလာက္လမ္းေဘးက  ေစ်းေပါေပါေျမတကြက္နဲ႔ 

ယိုုင္နဲ႔နဲ႔ အိမ္ေလးတစ္လံုုးေတာင္ သူမပိုုင္ခဲ့တာက-
လုုပ္သက္နွစ္(၄၀)ေက်ာ္ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ သူ႕ရဲ႕ ကုုိယ့္က်င့္တရားကိုု ျပဆိုုျခင္းတစ္ခုုလား......။
သိကၡာတရားအျပည့္နဲ႔ ထံုုမႊမ္းေနတဲ့ သူ က ဘာပိုုင္ဆိုုင္မႈမွ မရွိေပမယ့္ သာေပါင္းသခၤ်ဳိင္းမွာ တစ္ကိုုယ္စာေျမကြက္ေလးတစ္ခုုေတာ့ ပိုုင္သြားရွာေလရဲ႕ .....။
လူတစ္ကိုုယ္စာ ၀ါးကပ္အခင္း ၊ ဖ်ာေဟာင္းေလးတစ္ခ်ပ္ နဲ႔..... ေအာ္ ....အသစ္ဆိုုလိုု႕ ေရအိုုးေလးတစ္လံုုးေတာ့ပါေလရဲ႕ .... တမလြန္ခရီးအတြက္ အသံုုးအေဆာင္ေတြ ....။
အသက္၀ိဥာဥ္မဲ့ေနတဲ့ ဘၾကီးမ်က္နွာက ေအးခ်မ္းလိုုက္တာ .... ထုူထဲရွည္လ်ားတဲ့ မ်က္ခံုုးနဲ႔ အားေကာင္းတဲ့ ေမးရိုုးတစ္စံုက တည္ၾကည္ခန္႔ညားမႈနဲ႔ သမာဓိကိုု ျပဆိုုေနတုုန္းပဲ  ေလးစားပါတယ္ဘၾကီး..။
ဘၾကီးကိုုၾကည့္ျပီး .... က်ြန္ေတာ္လိုု အေသးစားကိုုယ္ပိုုင္လုုပ္ငန္းေလးလုုပ္ကိုုင္ေနသူတစ္ေယာက္က အေတြးနယ္ခ်ဲ႕မိတယ္ ..... ထားခဲ့တဲ့ သင္ခန္းစာေတြက တစ္ဘ၀စာေတြပါ .... ဘ၀နဲ႔ ရင္းျပီး လုုပ္ျပခဲ့တာပါ ..... ဒါေပမယ့္ က်ြန္ေတာ္- လူၾကီးမင္းမ်ားခင္ဗ်ာ.....
နွစ္ေလးဆယ္ေက်ာ္ ၊ ကိုုယ္က်င့္တရားေစာင့္ထိန္းတဲ့ ရိုုးရိုုးၾကီးၾကိဳးစားလုုပ္ကိုုင္ခဲ့တဲ့ နိုုင္ငံ့၀န္ထမ္းေကာင္းတစ္ေယာက္အတြက္က ဒီေလာက္ပဲလားခင္ဗ်ာာ.....။
ဒါကိုု သံုုးသပ္ျပီး တလြဲ အနက္ဖြင့္မိမယ့္ ေနာက္မ်ိဳးဆက္ေတြ ရွိမွာကိုုေတာင္ စိုုးရိမ္မိတယ္ .... ဘၾကီးေရ .....။ ေရွ႔ကသြားနွင့္ပါ .... အေၾကာင္းသံုုးပါးတိုုက္ဆိုုင္တဲ့တစ္ေန႔ က်ြန္ေတာ္တိုု႕ ေနာက္က လိုုက္ခဲ့မယ္။
                                                                  မ်ိဳးသက္ေဆြ