နိဗၺာန္ ဘယ္မွာရွိ
မိလိႏၵမင္းႀကီးက "အရွင္ဘုရား- နိဗၺာန္ဟာ ရွိႏွင့္တယ္ဆုိရင္လဲ
ေရွးကလူေတြ ေတြ႕ဖုိ႔ေကာင္းတယ္၊ ရွိဆဲဆိုရင္လဲ အခုလူေတြ ေတြ႕ဖုိ႔ေကာင္းတယ္၊
ေရွးကလူေတြ ေတြ႕ဖုိ႔ေကာင္းတယ္၊ ရွိဆဲဆိုရင္လဲ အခုလူေတြ ေတြ႕ဖုိ႔ေကာင္းတယ္၊
ေစာင့္ေနတယ္ဆုိရင္လဲ တပည့္ေတာ္တို႔ ဘယ္အခ်ိန္သြားသြား ရတာပဲဆုိၿပီး ေနလုိ႔ရတယ္၊
ဒီေတာ့ နိဗၺာန္ဟာ ဘယ္လုိရွိပါသလဲဘုရား"လို႔ အရွင္နာဂသိန္ကိုေမးလုိက္တယ္။ ဒီေတာ့ အရွင္နာဂသိန္က "ဘယ္ကာလမွာမွ မရွိဘူး"တဲ့။
အတိတ္မွာလဲ မရွိဘူး၊
ပစၥဳပၸန္မွာလဲ မရွိဘူး၊
အနာဂတ္မွာလဲ မရွိဘူး။
"ဒါျဖင့္ နိဗၺာန္မရွိဘူးလို႔ ယူရမွာလားဘုရား"
"ရွိပါတယ္"၊
ဥပမာအားျဖင့္ ၀ါးလံုးႏွစ္လံုးပြတ္ရာမွာ မပြတ္ခင္က ၀ါးလံုးထဲမွာ မီးမရွိဘူး။ တကယ္တမ္း ပြတ္လုိက္ေတာ့
မီးထြက္လာတာဟာ ဘယ္ကမီးလဲဆိုရင္ ၀ါးထဲကပဲ ထြက္တဲ့ မီးလို႔ဆုိရမယ္။
ဒီေတာ့ နိဗၺာန္ဟာ ဘယ္လုိရွိပါသလဲဘုရား"လို႔ အရွင္နာဂသိန္ကိုေမးလုိက္တယ္။ ဒီေတာ့ အရွင္နာဂသိန္က "ဘယ္ကာလမွာမွ မရွိဘူး"တဲ့။
အတိတ္မွာလဲ မရွိဘူး၊
ပစၥဳပၸန္မွာလဲ မရွိဘူး၊
အနာဂတ္မွာလဲ မရွိဘူး။
"ဒါျဖင့္ နိဗၺာန္မရွိဘူးလို႔ ယူရမွာလားဘုရား"
"ရွိပါတယ္"၊
ဥပမာအားျဖင့္ ၀ါးလံုးႏွစ္လံုးပြတ္ရာမွာ မပြတ္ခင္က ၀ါးလံုးထဲမွာ မီးမရွိဘူး။ တကယ္တမ္း ပြတ္လုိက္ေတာ့
မီးထြက္လာတာဟာ ဘယ္ကမီးလဲဆိုရင္ ၀ါးထဲကပဲ ထြက္တဲ့ မီးလို႔ဆုိရမယ္။
မီးဟာ အရင္ ရွိႏွင့္တာလားဆိုရင္လဲ မဟုတ္ဘူး၊ ပြတ္ဆဲရွိတာလားဆုိရင္လဲ မဟုတ္ဘူး၊
ရွိလတံ့လားဆုိရင္လဲ မဟုတ္ဘူး။
ဒီအတုိင္းပဲ နိဗၺာန္ဟာ ကာလသံုးပါးမွ လြတ္တယ္၊
ဘယ္ကာလမွာမွ မရွိဘူး။ နိဗၺာန္ဟာ မရွိဘူးလားဆုိရင္ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱ ဒီတရားသံုးပါးနဲ႔
ရွိလတံ့လားဆုိရင္လဲ မဟုတ္ဘူး။
ဒီအတုိင္းပဲ နိဗၺာန္ဟာ ကာလသံုးပါးမွ လြတ္တယ္၊
ဘယ္ကာလမွာမွ မရွိဘူး။ နိဗၺာန္ဟာ မရွိဘူးလားဆုိရင္ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱ ဒီတရားသံုးပါးနဲ႔
၀ိပႆနာဉာဏ္နဲ႔ ပြတ္ေပးလုိက္ရင္ ၀ါးႏွစ္လံုးပြတ္ေတာ့ မီးထြက္သလုိ နိဗၺာန္ ထြက္လာတယ္တဲ့။
ဒါျဖင့္ ဘယ္ကာလမွာ ရွိသလဲဆုိရင္ ဘယ္ကာလမွာမွ မရွိဘူး။ ပြတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္မွာေတာ့ ရွိတယ္။
♦ ၀ိပႆနာအလုပ္ လုပ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မွာ နိဗၺာန္ရွိတယ္၊
♦ မလုပ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္မွာ မရွိဘူးလို႔ မွတ္လုိက္ပါ။
ဒီအတုိင္းပဲ ခႏၶာရဲ႕ ျဖစ္ပ်က္နဲ႔ ကုိယ့္ဉာဏ္ မဂ္နဲ႔ ၾကပ္ၾကပ္ပြတ္ေပးပါ။ ေ၀ဒနာကၡႏၶာျဖစ္ျဖစ္၊
၀ိညာဏကၡႏၶာျဖစ္ျဖစ္ ဉာဏ္နဲ႔သာ ပြတ္ေပး။
အနိစၥဉာဏ္နဲ႔ ပြတ္ေပး၊
ဒုကၡဉာဏ္နဲ႔ပြတ္ေပး၊
အနတၱဉာဏ္နဲ႔ ပြတ္ေပး။
ဒီလုိပြတ္ေပးလုိက္ရင္ မီးနဲ႔ တူတဲ့နိဗၺာန္ဟာ အနိစၥအဆံုးမွာ နိစၥနိဗၺာန္၊ ဒုကၡအဆံုးမွာ သုခနိဗၺာန္၊
အနတၱအဆံုးမွာ အတၱနိဗၺာန္ဆုိတာ ေပၚလာမွာပဲတဲ့။
၀ါးႏွစ္လံုးပြတ္ရာမွာ မပြတ္ခင္က ဘယ္၀ါးမွာမွ မီးရွိေနတာမဟုတ္ပါဘူး၊
ပြတ္တုိက္ျခင္း လံု႔လပေယာဂေၾကာင့္သာလွ်င္ မီးထြက္လာရသလို ခႏၶာကုိ အနိစၥတရာနဲ႔ ႐ႈ၊
မဂၢတရားနဲ႔ ပြတ္တိုက္ေပးလုိက္ပါ။
မီးနဲ႔တူတဲ့ နိဗၺာန္ေပၚလာလိမ့္မယ္။
ဒါျဖင့္ နိဗၺာန္ဟာ အားထုတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္မွာ ရထုိက္တယ္၊ အားမထုတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္မွာ မရထုိက္ဘူး။
နိဗၺာန္မရွိဘူးလားေမးရင္ေတာ့ ရွိတယ္။
ဘယ္လုိနည္းနဲ႔ နိဗၺာန္ေပၚလာေအာင္ လုပ္ရပါလိမ့္မလဲဆုိရင္ေတာ့
♦ ခႏၶာနဲ႔ ဉာဏ္နဲ႔ တုိက္ေပးရမယ္။
♦ ျဖစ္ပ်က္နဲ႔ မဂ္ တိုက္ေပးရမယ္။
♦ မေနာထဲက ဉာဏ္နဲ႔ ခႏၶာနဲ႔ တုိက္ေပးရမယ္။
♦ ၀စီကံနဲ႔ ဆုေတာင္းတာဟာျဖင့္ ေ၀းေသာ
အေၾကာင္းသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
♦ မေနာကံနဲ႔ ပြတ္တုိက္ေပးလုိက္ရင္ေတာ့ အင္မတန္နီးေသာအေၾကာင္းျဖစ္လုိ႔ အားစုိက္လုိက္ရင္
မီးပြင့္လာတာပဲ။
ဒါျဖင့္ နိဗၺာန္ဟာ လူတုိင္းမွာ ရွိသလားဆုိရင္လဲ မရွိပါဘူး။
အနိစၥနဲ႔ မဂၢတုိက္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မွာေတာ့ ရွိတယ္။
မတုိက္တဲ့ပုဂၢိဳလ္မွာေတာ့ မရွိဘူး။
နိဗၺာန္ဟာ ခႏၶာနဲ႔ ဉာဏ္နဲ႔ တုိက္ယူရပါတယ္။
ခႏၶာက ျဖစ္ပ်က္၊ ဉာဏ္က မဂ္ မခြဲေစနဲ႔။
ခႏၶာျဖစ္ပ်က္ ဉာဏ္မဂ္နဲ႔ မခြဲၾကလုိ႔ရွိရင္ျဖင့္
ခႏၶာျဖစ္ပ်က္လဲ ဆံုးပါေရာ မီးပြင့္တာအမွန္ပါပဲ။
၀ါးႏွစ္လံုးပြတ္တိုက္လုိက္ေတာ့ ပြတ္ဖန္မ်ားသျဖင့္ မီးထြက္ရသလို အနိစၥနဲ႔ မဂၢ ၾကပ္ၾကပ္တုိက္ေပးပါ။
အနိစၥနဲ႔ မဂၢမတုိက္ရင္ ကိေလသာရွိေနလို႔ မီးနဲ႔ တူတဲ့နိဗၺာန္က ထြက္မလာဘူး။ တိုက္ဖန္မ်ားေတာ့ ကိေလသာက ပါးပါး ပါးပါး သြားလို႔ ကိေလသာေ၀းတဲ့အခ်ိန္" နိဗၺာန္တည္းဟူေသာမီး" ဟာ ထြက္လာရတယ္။
ဘာေၾကာင့္ နိဗၺာန္မထြက္တာလဲဆုိရင္ေတာ့ ကိေလသာမေ၀းေသး ပြတ္တုိက္မႈေႏွးေသးလုိ႔ပဲ။
ဒါေၾကာင့္ အနိစၥနဲ႔ မဂၢမတုိက္ရင္ ရကုိ မရဘူးလို႔သာ မွတ္လုိက္ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ကိေလသာကို မဂ္ကမွ ျဖတ္ႏုိင္တာ။
ေရွ႕က အနိစၥ၊ ျမင္တာက မဂၢ။
မဂ္၀င္ေတာ့ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ ေရွ႕ဆက္လို႔မရေတာ့ဘူး။
႐ႈစရာသာေပၚလာလို႔ ႐ႈပ္ေထြးတဲ့ ကိေလသာ လာခြင့္မရေတာ့ဘဲ ေ၀းသြားတယ္။ ကိေလသာေ၀းတဲ့အခါ ျဖစ္ပ်က္အဆံုးမွာတုိက္ဖန္မ်ားေတာ့ မီးထြက္လာရသလို နိဗၺာန္ဟာ
ေပၚထြက္လာတာပဲတဲ့။ ၾကပ္ၾကပ္သာ႐ႈလို႔ရွိရင္ ကိေလသာေ၀းၿပီး မီးထြက္ကုိထြက္ရမယ္လို႔ ယံုၾကည္ထားလုိက္ပါ။
ဒါျဖင့္ ဘယ္ကာလမွာ ရွိသလဲဆုိရင္ ဘယ္ကာလမွာမွ မရွိဘူး။ ပြတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္မွာေတာ့ ရွိတယ္။
♦ ၀ိပႆနာအလုပ္ လုပ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မွာ နိဗၺာန္ရွိတယ္၊
♦ မလုပ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္မွာ မရွိဘူးလို႔ မွတ္လုိက္ပါ။
ဒီအတုိင္းပဲ ခႏၶာရဲ႕ ျဖစ္ပ်က္နဲ႔ ကုိယ့္ဉာဏ္ မဂ္နဲ႔ ၾကပ္ၾကပ္ပြတ္ေပးပါ။ ေ၀ဒနာကၡႏၶာျဖစ္ျဖစ္၊
၀ိညာဏကၡႏၶာျဖစ္ျဖစ္ ဉာဏ္နဲ႔သာ ပြတ္ေပး။
အနိစၥဉာဏ္နဲ႔ ပြတ္ေပး၊
ဒုကၡဉာဏ္နဲ႔ပြတ္ေပး၊
အနတၱဉာဏ္နဲ႔ ပြတ္ေပး။
ဒီလုိပြတ္ေပးလုိက္ရင္ မီးနဲ႔ တူတဲ့နိဗၺာန္ဟာ အနိစၥအဆံုးမွာ နိစၥနိဗၺာန္၊ ဒုကၡအဆံုးမွာ သုခနိဗၺာန္၊
အနတၱအဆံုးမွာ အတၱနိဗၺာန္ဆုိတာ ေပၚလာမွာပဲတဲ့။
၀ါးႏွစ္လံုးပြတ္ရာမွာ မပြတ္ခင္က ဘယ္၀ါးမွာမွ မီးရွိေနတာမဟုတ္ပါဘူး၊
ပြတ္တုိက္ျခင္း လံု႔လပေယာဂေၾကာင့္သာလွ်င္ မီးထြက္လာရသလို ခႏၶာကုိ အနိစၥတရာနဲ႔ ႐ႈ၊
မဂၢတရားနဲ႔ ပြတ္တိုက္ေပးလုိက္ပါ။
မီးနဲ႔တူတဲ့ နိဗၺာန္ေပၚလာလိမ့္မယ္။
ဒါျဖင့္ နိဗၺာန္ဟာ အားထုတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္မွာ ရထုိက္တယ္၊ အားမထုတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္မွာ မရထုိက္ဘူး။
နိဗၺာန္မရွိဘူးလားေမးရင္ေတာ့ ရွိတယ္။
ဘယ္လုိနည္းနဲ႔ နိဗၺာန္ေပၚလာေအာင္ လုပ္ရပါလိမ့္မလဲဆုိရင္ေတာ့
♦ ခႏၶာနဲ႔ ဉာဏ္နဲ႔ တုိက္ေပးရမယ္။
♦ ျဖစ္ပ်က္နဲ႔ မဂ္ တိုက္ေပးရမယ္။
♦ မေနာထဲက ဉာဏ္နဲ႔ ခႏၶာနဲ႔ တုိက္ေပးရမယ္။
♦ ၀စီကံနဲ႔ ဆုေတာင္းတာဟာျဖင့္ ေ၀းေသာ
အေၾကာင္းသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
♦ မေနာကံနဲ႔ ပြတ္တုိက္ေပးလုိက္ရင္ေတာ့ အင္မတန္နီးေသာအေၾကာင္းျဖစ္လုိ႔ အားစုိက္လုိက္ရင္
မီးပြင့္လာတာပဲ။
ဒါျဖင့္ နိဗၺာန္ဟာ လူတုိင္းမွာ ရွိသလားဆုိရင္လဲ မရွိပါဘူး။
အနိစၥနဲ႔ မဂၢတုိက္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မွာေတာ့ ရွိတယ္။
မတုိက္တဲ့ပုဂၢိဳလ္မွာေတာ့ မရွိဘူး။
နိဗၺာန္ဟာ ခႏၶာနဲ႔ ဉာဏ္နဲ႔ တုိက္ယူရပါတယ္။
ခႏၶာက ျဖစ္ပ်က္၊ ဉာဏ္က မဂ္ မခြဲေစနဲ႔။
ခႏၶာျဖစ္ပ်က္ ဉာဏ္မဂ္နဲ႔ မခြဲၾကလုိ႔ရွိရင္ျဖင့္
ခႏၶာျဖစ္ပ်က္လဲ ဆံုးပါေရာ မီးပြင့္တာအမွန္ပါပဲ။
၀ါးႏွစ္လံုးပြတ္တိုက္လုိက္ေတာ့ ပြတ္ဖန္မ်ားသျဖင့္ မီးထြက္ရသလို အနိစၥနဲ႔ မဂၢ ၾကပ္ၾကပ္တုိက္ေပးပါ။
အနိစၥနဲ႔ မဂၢမတုိက္ရင္ ကိေလသာရွိေနလို႔ မီးနဲ႔ တူတဲ့နိဗၺာန္က ထြက္မလာဘူး။ တိုက္ဖန္မ်ားေတာ့ ကိေလသာက ပါးပါး ပါးပါး သြားလို႔ ကိေလသာေ၀းတဲ့အခ်ိန္" နိဗၺာန္တည္းဟူေသာမီး" ဟာ ထြက္လာရတယ္။
ဘာေၾကာင့္ နိဗၺာန္မထြက္တာလဲဆုိရင္ေတာ့ ကိေလသာမေ၀းေသး ပြတ္တုိက္မႈေႏွးေသးလုိ႔ပဲ။
ဒါေၾကာင့္ အနိစၥနဲ႔ မဂၢမတုိက္ရင္ ရကုိ မရဘူးလို႔သာ မွတ္လုိက္ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ကိေလသာကို မဂ္ကမွ ျဖတ္ႏုိင္တာ။
ေရွ႕က အနိစၥ၊ ျမင္တာက မဂၢ။
မဂ္၀င္ေတာ့ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ ေရွ႕ဆက္လို႔မရေတာ့ဘူး။
႐ႈစရာသာေပၚလာလို႔ ႐ႈပ္ေထြးတဲ့ ကိေလသာ လာခြင့္မရေတာ့ဘဲ ေ၀းသြားတယ္။ ကိေလသာေ၀းတဲ့အခါ ျဖစ္ပ်က္အဆံုးမွာတုိက္ဖန္မ်ားေတာ့ မီးထြက္လာရသလို နိဗၺာန္ဟာ
ေပၚထြက္လာတာပဲတဲ့။ ၾကပ္ၾကပ္သာ႐ႈလို႔ရွိရင္ ကိေလသာေ၀းၿပီး မီးထြက္ကုိထြက္ရမယ္လို႔ ယံုၾကည္ထားလုိက္ပါ။
(ေဒါက္တာအရွင္ပါရမီ)
Young Buddhist's Association
Comments
Post a Comment