ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက စာေလးတစ္ေစာင္

ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ ေအးခဲလွတဲ့ မနက္ခင္းတစ္ခု… ကြၽန္ေတာ္ဟာ လမ္းေလွ်ာက္ရာကေန အိမ္ကိုျပန္လာတဲ့လမ္းမွာ ပိုက္ဆံအိတ္ေလးတစ္လုံးကို ေကာက္ရခဲ့ပါတယ္။ လမ္းေဘးနားက ျမက္ပင္ေတြၾကား က်ေနတဲ့ ပိုက္ဆံအိတ္ဟာ ကြၽန္ေတာ့္လိုဘဲ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့ သူတစ္ဦးဦးက ျပဳတ္က်ခဲ့ဟန္ တူပါတယ္။ ပိုက္ဆံအိတ္ေလးကို ပိုင္ရွင္ထံ ျပန္ေပးလိုတဲ့အတြက္ အိတ္ပိုင္ရွင္ရဲ႕ အခ်က္အလက္ တစ္ခုတစ္ေလ ရလိုရျငား အိတ္ကို ဖြင့္ၾကည့္ခ်ိန္မွာေတာ့ အိတ္ထဲမွာ ၃ေဒၚလာမွ်သာ ရွိတဲ့ ေငြစအနည္းငယ္နဲ႕အတူ တြန႔္ေၾကေဟာင္းႏြမ္းေနတဲ့ စာအိတ္ေလးတစ္လုံးကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ စာအိတ္ ဝါက်င့္က်င့္အေရာင္ကို

ၾကည့္ခ်င္းအားျဖင့္ ဒီစာဟာ သကၠရာဇ္ေပါင္းမ်ားစြာကို ျဖတ္သန္းခဲ့ၿပီးဟန္ တူပါတယ္။

စာအိတ္ေပၚမွာေတာ့ ဒီစာကို လက္ခံသူရဲ႕ လိပ္စာကို မေတြ႕ရဘဲ စာေရးလိုက္သူရဲ႕ လိပ္စာကိုသာ ျမင္ေတြ႕ရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ စာထဲမွာ ပိုက္ဆံအိတ္ပိုင္ရွင္ရဲ႕ လိပ္စာ သို႔မဟုတ္ သဲလြန္စ တစ္ခုခုေတြ႕ရမလားဆိုၿပီး စာအိတ္ကိုဖြင့္ကာ ေဟာင္းႏြမ္းေနတဲ့ စာ႐ြက္ကို ထုတ္ယူၿပီး ျဖန႔္ဖတ္မိပါေတာ့တယ္။ စာ႐ြက္ထိပ္စီး ေန႕စြဲေနရာမွာ ေတြ႕လိုက္တဲ့ ရက္စြဲတစ္ခုက ကြၽန္ေတာ့္ကို အလြန္အမင္း အံ့အားသင့္ေစခဲ့တယ္.။

“ ဘုရားေရ.. ဒီစာဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ေလာက္က ေရးခဲ့တဲ့ စာပါလား ” အျပာေရာင္ႏုႏု စာ႐ြက္ကေလးေပၚမွာ အင္မတန္မွ သပ္ရပ္လွပတဲ့ လက္ေရးေလးေတြ ရွိၿပီး စာ႐ြက္ေထာင့္ ဘယ္ဘက္မွာေတာ့ ပန္းပြင့္ကေလးေတြကို ေတြ႕ရတာေၾကာင့္ စာမဖတ္ခင္မွာ ဒီစာဟာ မိန္းခေလး တစ္ဦးဦးက ေရးတဲ့စာလို႔ ကြၽန္ေတာ္ ခန႔္မွန္းလိုက္မိပါတယ္။

စာကိုဖတ္ၾကည့္ေတာ့ စာေရးသူမိန္းခေလးက သူမခ်စ္သူ မိုက္ကယ္ထံ ေရးတဲ့စာ ျဖစ္တာကို သိရပါတယ္။ မိန္းခေလးက သူမရဲ႕ အေမေၾကာင့္ မိုက္ကယ္နဲ႕ ထပ္မံဆုံေတြ႕ဖို႔ မျဖစ္နိုင္ေတာ့ေၾကာင္းနဲ႕ ဘယ္လိုပင္ျဖစ္ေစ သူမကေတာ့ မိုက္ကယ္ကို အၿမဲတမ္း ခ်စ္ေနမွာျဖစ္ေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ စာျဖစ္ပါတယ္.။ စာရဲ႕ ေအာက္ဆုံးမွာေတာ့ စာေရးသူအမည္ ဟန္နာလို႔ လက္မွတ္ေရးထိုးထားပါတယ္.။ ကြၽန္ေတာ္ထင္ခဲ့သလို မိန္းခေလးတစ္ဦးက ေရးတဲ့စာ ျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားေနၿပီးေတာ့ လက္ခံသူ မိုက္ကယ္ဆိုသူရဲ႕ လိပ္စာ မပါတာေၾကာင့္ လူႀကဳံနဲ႕ပါးတဲ့စာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

ဒါနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ဟာ စာအိပ္ေပၚမွာပါတဲ့ ဟန္နာဆိုသူ မိန္းခေလးရဲ႕ လိပ္စာကို ဆက္သြယ္နိုင္ဖို႔ အတြက္ တယ္လီဖုန္း႐ုံးကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ေအာ္ပေရတာထံကို ေတာင္းဆိုမႈတစ္ခု လုပ္ပါတယ္။
“ကြၽန္ေတာ္ကို တစ္ခုေလာက္ ကူညီပါလားခင္ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဒီမနက္က ပိုက္ဆံအိတ္တစ္လုံးကို ေကာက္ရထားပါတယ္။ အဲဒီအိတ္ကို ပိုင္ရွင္ဆီ ျပန္ေပးခ်င္တဲ့အတြက္ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွာေတြ႕ရတဲ့ စာအိပ္ေပၚက လိပ္စာရွင္ကို စုံစမ္းေနတာပါ။ လိပ္စာထဲက အိမ္ရွင္နဲ႕ စကားေျပာခ်င္ပါတယ္။ တယ္လီဖုန္းနံပါတ္ကို ေက်းဇူးျပဳ၍ ေျပာျပပါလားခင္ဗ်ာ”

တယ္လီဖုန္း ေအာ္ပေရတာက သူတို႔ဌာနရဲ႕ ႀကီးၾကပ္ေရးမႉးနဲ႕ စကားေျပာၾကည့္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို အႀကံေပးၿပီး ဖုန္းကို ႀကီးၾကပ္ေရးမႉးထံ လႊဲေျပာင္းေပးပါတယ္။ ႀကီးၾကပ္ေရးမႉးဟာ ဖုန္းထဲကေန ကြၽန္ေတာ္ေျပာျပတဲ့ အေၾကာင္းအရာကို နားေထာင္ၿပီးေနာက္ ဘယ္လိပ္စာဆိုတာကို ေမးပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း စာအိတ္ေပၚက လိပ္စာကို ေျပာျပလိုက္တဲ့အခါ သူတို႔က တယ္လီဖုန္းရွိတဲ့ လိပ္စာစာရင္းေတြထဲ လိုက္ရွာၿပီးေနာက္မွာ ကြၽန္ေတာ့္ကို အေၾကာင္းျပန္ပါတယ္။

“ရွင္ ေျပာတဲ့ လိပ္စာကို ကြၽန္မတို႔စာရင္းထဲမွာလိုက္ရွာေတာ့ တယ္လီဖုန္းရွိတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီဖုန္းနံပါတ္ကို ပိုင္ရွင္ေတြရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္မရဘဲ ရွင့္ကို ေပးဖို႔ေတာ့ မျဖစ္နိုင္ပါဘူး။ အဲ.. ကြၽန္မတစ္ခု ကူညီနိုင္တာက အဲဒီဖုန္းနံပါတ္ကို ကြၽန္မတို႔ ဆက္သြယ္ၿပီး ရွင္ေျပာျပတဲ့ အေၾကာင္းေတြကို သူတို႔ကို ေျပာျပလိုက္လို႔ သူတို႔က ရွင္နဲ႕ စကားေျပာခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီဖုန္းနံပါတ္က အိမ္သားေတြနဲ႕ ရွင့္ကို ဆက္သြယ္ေပးပါ့မယ္။” လို႔ ေျပာၿပီး ဖုန္းခ်သြားခဲ့ပါတယ္။

မိနစ္အနည္းငယ္ အၾကာမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့ဆီ ဖုန္းျပန္ဝင္လာၿပီး တစ္ဖက္က အိမ္ရွင္က ကြၽန္ေတာ္နဲ႕စကားေျပာဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၿပီးတဲ့ေနာက္ အျခားသူတစ္ေယာက္ရဲ႕အသံ ေပၚလာပါတယ္။ တစ္ဖက္က စကားေျပာေနတဲ့အသံဟာ အသက္ ၅၀ေက်ာ္အ႐ြယ္ မိန္းမအသံ ျဖစ္ပါတယ္။ စာထဲက ေအာက္ဆုံးမွာ လက္မွတ္ထိုးထားတဲ့ ဟန္နာဆိုသူနဲ႕ ေတြ႕လိုေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္က ေျပာတဲ့အခ်ိန္မွာ အတန္ၾကာ စဥ္းစားေနၿပီးေနာက္ ထိုမိန္းမထံမွ အသံထြက္လာပါတယ္။

“ အိုး.. အန္တီတို႔က ဒီအိမ္ကို ဟန္နာတို႔ဆီက ဝယ္လိုက္တာပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီအိမ္ကို ဝယ္လိုက္တာ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ေတာင္ ရွိပါၿပီကြယ္။” “ဒါဆို သူတို႔ မိသားစု အခုဘယ္မွာေနတယ္ဆိုတာ အန္တီသိပါသလားခင္ဗ်ာ” လို႔ ကြၽန္ေတာ္ေမးေတာ့ စဥ္းစားေနဟန္နဲ႕ အတန္ၾကာ တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့ၿပီး
“အဲ အန္တီတစ္ခု မွတ္မိၿပီ။ ဟန္နာက လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြတုန္းက သူ႕အေမကို သက္ႀကီး႐ြယ္အို ေစာင့္ေရွာက္ေရးေဂဟာတစ္ခုမွာ လာေတြ႕တာ သိလိုက္ရတယ္။ အဲဒီလိပ္စာမွာ သြားစုံစမ္းရင္ေတာ့ သူတို႔သတင္းကို မင္းၾကားရလိမ့္မယ္ထင္တယ္” လို႔ေျပာလာပါတယ္။

ထိုအမ်ိဳးသမီးက ေစာင့္ေရွာက္ေရး ေဂဟာတစ္ခုရဲ႕ လိပ္စာနဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ရယ္၊ ဟန္နာဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ မိခင္နာမည္ရယ္ကို ကြၽန္ေတာ့္ကို ေျပာျပပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လဲ အဲဒီေစာင့္ေရွာက္ေရး ေဂဟာကို ဖုန္းဆက္ရျပန္ပါတယ္။ ေစာင့္ေရွာက္ေရးေဂဟာနဲ႕ ဖုန္းရေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေမးတဲ့ အမ်ိဳးသမီးဟာ ထိုေဂဟာမွာ ရွိခဲ့ေသာ္လည္း လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္မ်ားစြာကဘဲ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာျပပါတယ္။ သို႔ေပမဲ့ ဖုန္းနံပါတ္တစ္ခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေပးလာၿပီး အဲဒီဖုန္းနံပါတ္မွာေတာ့ ထိုအမ်ိဳးသမီးႀကီးရဲ႕ သမီး ရွိေနနိုင္ေသးသည္ ထင္ေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္လည္း ေက်းဇူးတင္စကားေျပာၿပီး ဖုန္းကိုခ်လိဳက္ကာ သူတို႔ေပးလိုက္တဲ့ ဖုန္းနံပါတ္ကို ထပ္ဆက္ျပန္ပါတယ္။ တစ္ဖက္က ဖုန္းကိုင္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးက ဟန္နာဆိုေသာ အဖြားမွာ ယခုအခါတြင္ သက္ႀကီး႐ြယ္အို ေစာင့္ေရွာက္ေရး ေဂဟာတစ္ခုတြင္ ေနထိုင္ လွ်က္ရွိေၾကာင္း ေျဖၾကားျပန္ပါတယ္။ သူေပးတဲ့ လိပ္စာဟာ အေစာက ကြၽန္ေတာ္ဖုန္းဆက္တဲ့ ေစာင့္ေရွာက္ေရးေဂဟာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိပ္စာက ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္နဲ႕ သိပ္မေဝးတဲ့ေနရာတစ္ခုက သက္ႀကီး႐ြယ္အို ေစာင့္ေရွာက္ေရး ေဂေဟာတစ္ခုရဲ႕ လိပ္စာပါ။

ဖုန္းကို ခ်လိဳက္ၿပီးေနာက္ “ငါေတာ္ေတာ္မိုက္တဲ့သူဘဲ ” လို႔ မိမိကိုယ္ကို ေျပာလိုက္မိပါေတာ့တယ္။ ပိုက္ဆံအိတ္တစ္လုံး ေကာက္ရၿပီး ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက ၃ေဒၚလာေလးနဲ႕ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ၾကာေနၿပီျဖစ္တဲ့ စာေလးတစ္ေစာင္ကို ျပန္ေပးဖို႔အတြက္ ဒီေလာက္ေတာင္ အလုပ္ရႈပ္ခံၿပီး ဖုန္းဆက္ေနတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို နားမလည္နိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရပါေတာ့တယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ကိစၥတစ္ခုခုဆို ေရဆုံးေရဖ်ားလိုက္တတ္တဲ့ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ အက်င့္အတိုင္းဘဲ ထပ္ရလာတဲ့ ေစာင့္ေရွာက္ေရးေဂဟာကို ဖုန္းဆက္ျပန္ပါတယ္။ ဖုန္းေျဖတဲ့သူ ထံကေန “ဟုတ္ကဲ့ ဟန္နာဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီးဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေစာင့္ေရွာက္ေရး ေဂဟာမွာ ေနပါတယ္” ဆိုတဲ့ အေျဖၾကားေတာ့မွ စိတ္သက္ကာရာရၿပီး သက္ျပင္း ခ်လိဳက္မိပါေတာ့တယ္။

ဒီသတင္းရခ်ိန္ဟာ ည ၁၀နာရီ ရွိေနပါၿပီ.. သို႔ေပမဲ့ စိတ္အားထက္သန္လွတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ ေတြ႕ခ်င္မႈကို ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ရာ မတတ္သာဘဲ “ကြၽန္ေတာ္သူ႕ကို အခုလာေတြ႕လို႔ ရမလား မသိဘူး” လို႔ ေတာင္းဆိုမိေတာ့ တစ္ဖက္က အဲ.. ဆိုၿပီး အသံေခတၱ တိတ္သြားပါတယ္. ထို႔ေနာက္မွ “အင္း သူတကယ္လို႔ မအိပ္ေသးရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ား ေတြ႕ရမွာပါ။ အခု ေတြ႕ခ်င္တယ္ဆိုရင္ သြားေတြ႕ၾကည့္လိုက္ပါ။ သူ မအိပ္ေသးရင္ေတာ့ ဧည့္ခန္းမွာ တီဗီၾကည့္ေနေလာက္ပါတယ္။ အိပ္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဒီေန႕ ေတြ႕ဖို႔ မျဖစ္နိုင္ေတာ့ပါဘူး”။ တစ္ဖက္က ဖုန္းခ်သြားတာနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္က ကားေသာ့ကို ယူၿပီး လိပ္စာပါ သက္ႀကီး႐ြယ္အို ေဂဟာကို သြားပါေတာ့တယ္။

ေဂဟာကို ေရာက္ခ်ိန္မွာ အေစာင့္နဲ႕ ညဆိုင္းတာဝန္က် သူနာျပဳတစ္ဦးတို႔က ကြၽန္ေတာ့္ကို ႀကိဳဆိုႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူနာျပဳက ဓာတ္ေလွကားဆီ ဦးေဆာင္ေခၚသြားၿပီး အေဆာက္အဦးႀကီးရဲ႕ တတိယထပ္ကို တက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ တီဗီထားၾကည့္ရာ ခန္းမက်ယ္ႀကီးမွာေတာ့ အဖြားအို တစ္ခ်ိဳ႕ တီဗီၾကည့္ေနၾကပါတယ္။ သူနာျပဳဆရာမက အဖြားအိုမ်ားထဲက တစ္ဦးကို ၫႊန္ျပကာ ထိုအဖြားရဲ႕ အမည္မွာ ဟန္နာ ျဖစ္ေၾကာင္း မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။

အဖြားဟာ အင္မတန္မွ ခ်ိဳသာတဲ့ မ်က္ႏွာထားရွိၿပီးေတာ့ ေငြေရာင္ဆံပင္မ်ားက တစ္ေခါင္းလုံးကို ဖုံးလႊမ္းေနခဲ့ပါတယ္။ မ်က္ဝန္းတစ္ဝိုက္နဲ႕ မ်က္ႏွာျပင္ တစ္ခုလုံးေပၚမွာေတာ့ ဇရာရဲ႕ အေရးအေၾကာင္းမ်ားစြာက ရႈပ္ရွက္ခတ္ေနခဲ့ေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ၿပဳံးျပေနတဲ့ သူ႕အၿပဳံးက ငယ္႐ြယ္စဥ္တုန္းက အင္မတန္ေခ်ာေမာလွပ ခ်စ္စရာေကာင္းခဲ့တယ္ဆိုတာ သက္ေသျပေနခဲ့ပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္က ပိုက္ဆံအိတ္တစ္လုံး ေကာက္ရထားတာေၾကာင့္ ပိုင္ရွင္ျဖစ္သူကို လိုက္ရွာေနေၾကာင္း ၊ အိတ္ထဲက စာေလးတစ္ေစာင္ေၾကာင့္ ဒီေနရာကို အဆင့္ဆင့္ စုံစမ္းၿပီးမွ ေရာက္လာရေၾကာင္းကို ေျပာျပလိုက္ၿပီး စာေလးကို အဖြားအိုရဲ႕လက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ စာအိတ္ကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္လို႔ ေထာင့္နားမွာ ပန္းေတြပါတဲ့ အျပာေရာင္ႏုႏု စာ႐ြက္ေလးကို ျမင္လိုက္ရင္ဘဲ အဖြားအိုရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာ မယုံၾကည္နိုင္ေသာ အံ့ၾသျခင္း၊ ၾကည္ႏူးျခင္း၊ ရွက္ေသြးျဖာျခင္း စတဲ့ ခံစားမႈအရိပ္အေယာင္ေတြ ေပၚလာတာကို ကြၽန္ေတာ္ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။

အဖြားအိုက တုန္ယင္ေနတဲ့ လက္ကေလးေတြနဲ႕ စာ႐ြက္ကိုကိုင္ထားၿပီး စာ႐ြက္ေပၚက စာလုံးေတြကို တစ္လုံးခ်င္း ေသခ်ာအားစိုက္ ဖတ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးတစ္ခ်က္ကို ခ်လိဳက္ကာ “လူကေလး.. ဒီစာဟာ အဖြားနဲ႕ မိုက္ကယ္ၾကားထဲက ေနာက္ဆုံး စာတစ္ေစာင္ပါဘဲ။ ဟုတ္ပါတယ္ အဖြားကိုယ္တိုင္ ဒီစာကို ေရးခဲ့တာပါ။” အဖြားအိုဟာ မျမင္နိုင္တဲ့ ခပ္ေဝးေဝး တစ္ေနရာကို လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး ၾကည့္လိုက္ၿပီး အတန္ၾကာ ၿငိမ္သက္သြားပါတယ္။

ခဏၾကာမွ “အဖြားနဲ႕သူဟာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ သိပ္ခ်စ္ခဲ့ၾကပါတယ္.။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အဖြားအသက္က ၁၆ႏွစ္ဘဲ ရွိေသးေတာ့ အဖြားအေမက သိပ္ငယ္ေသးတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႕ အဖြားကို မိုက္ကယ္နဲ႕ သေဘာမတူခဲ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အဖြားလည္း မိုက္ကယ္ကို ခ်စ္ရက္နဲ႕ အဆက္ျဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။ မိုက္ကယ္ဟာသိပ္ေခ်ာၿပီး ေယာက်္ားပီသတဲ့သူတစ္ဦးပါ။ စိတ္သေဘာလည္း သိပ္ေကာင္းပါတယ္။ သူကလည္း အဖြားကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်စ္ခဲ့တာပါ။ သူ႕နာမည္အျပည့္အစုံက မိုက္ကယ္ ဂိုလ္းစတိုင္းပါ။ တကယ္လို႔မ်ား သူ႕ကို လူကေလး ေတြ႕ခဲ့တယ္ဆိုရင္ ေျပာျပလိုက္ပါေနာ္. အဖြားက သူ႕ကို အၿမဲတမ္း သတိရေနခဲ့တယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းနဲ႕.. ” အဖြားက စကားကို ဆက္ေျပာဖို႔ အနည္းငယ္တြန႔္ဆုတ္သြားဟန္နဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုက္လိုက္ၿပီး စကားေျပာရပ္သြားပါတယ္။

ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ “ အဖြားသူ႕ကို ခုခ်ိန္ထိ ခ်စ္ေနေသးတဲ့အေၾကာင္း၊ အဖြားဟာ ဘယ္တုန္းကမွ ဘယ္သူနဲ႕မွ လက္မထပ္ခဲ့ပါဘူး။ အဖြားဘဝမွာ မိုက္ကယ္ကလြဲလို႔ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မခ်စ္ခဲ့ဘူးဆိုတာ သူ႕ကို ေျပာျပလိုက္ပါ လူေလးရယ္” လို႔ ဆက္ေျပာကာ ပါးျပင္ေပၚမွာ မ်က္ရည္မ်ား စီးက်လာပါေတာ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အဖြားအိုကို စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႕ ပုခုံးေလးကို ဖက္လိုက္ၿပီး “သူနဲ႕ ေတြ႕ခဲ့ရင္ အဖြားေျပာတာကို ဆက္ဆက္ေျပာေပးပါ့မယ္ ” လို႔ ေျပာလိုက္ၿပီးေနာက္ ႏႈတ္ဆက္ကာ ျပန္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာေတာ့ လူတစ္ေယာက္ကို ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ၾကာ မေတြ႕ခဲ့ရသည့္တိုင္ မေမ့နိုင္ေသးဘဲ ခ်စ္ေနဆဲလို႔ ေျပာလာတဲ့ အဖြားအိုရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ေလးစားအံ့ၾသမိတာ အမွန္ပါ။

ပထမထပ္ကို ဆင္းဖို႔အတြက္ ဓာတ္ေလွကားကို ေစာင့္ေနတုန္းမွာ အေစာက အေစာင့္နဲ႕ ထပ္ေတြ႕ပါတယ္။ “ဘယ္လိုလဲဗ်.. အဖြားအိုဆီက ခင္ဗ်ားသိခ်င္တာေတြ သိလိုက္ရဲ႕လား ” လို႔ေမးလာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း “ ဟုတ္ကဲ့.. သူ႕ဆီကေတာ့ ေနာက္ထပ္ သဲလြန္စတစ္ခု ကြၽန္ေတာ္ရခဲ့ပါတယ္။ နာမည္တစ္ခုရဲ႕ အေနာက္က စာလုံးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ ဒီေန႕အဖို႔ေတာ့ ရွာေဖြတဲ့အလုပ္ ရပ္ေတာ့မွျဖစ္မယ္ ။ ကြၽန္ေတာ္ မနက္ကေန ဒီေန႕တစ္ေန႕လုံး ဒီပိုက္ဆံအိတ္ရဲ႕ပိုင္ရွင္ကို ရွာေနတာ ခုခ်ိန္ထိပါဘဲ။” ပိုက္ဆံအိတ္ကို အေစာင့္ျမင္သာေအာင္ ေထာင္ျပလိုက္ၿပီး ေျပာလိုက္မိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေကာက္ရတဲ့ ပိုက္ဆံအိတ္ဟာ အညိုေရာင္ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း ပိုက္ဆံအိတ္ေလးဟာ သူလိုငါလို သာမန္အိတ္ကေလးပါဘဲ ။ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မဟုတ္ေပမဲ့ အညိုေရာင္သားေရအိတ္ရဲ႕ ေထာင့္မွာ အနီေရာင္ အမွတ္အသားေလး တစ္ခု ရွိေနခဲ့ပါတယ္။

အေစာင့္ျဖစ္သူက ကြၽန္ေတာ္ေထာင္ျပလိုက္တဲ့ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့ပါတယ္။ “ေဟး.. ခဏ.. ခဏေနပါဦးဗ်.. ကြၽန္ေတာ္မွတ္မိၿပီ.. ဒီပိုက္ဆံအိတ္ဟာ အဖိုးအို ဂိုလ္းစတိုင္းရဲ႕ အိတ္ပဲ.. ဒီအိတ္ကို ကြၽန္ေတာ္ဘယ္ေနရာမွာေတြ႕ေတြ႕ မွတ္မိနိုင္ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဒီအိတ္ရဲ႕ ေထာင့္မွာပါတဲ့ အနီေရာင္ အမွတ္အသားေၾကာင့္ပါဘဲ။ သူဟာ ဒီအိတ္ကို ခဏခဏက်ေပ်ာက္တတ္တယ္. ကြၽန္ေတာ္ေတာင္ သူ႕အိတ္ကို ဒီအေဆာက္အဦးထဲမွာ ေကာက္ရလို႔ ျပန္ေပးရတာ ၃ႀကိမ္ေလာက္ ရွိဖူးတယ္။

“ဗ်ာ.. ဘယ္သူ အဖိုးဂိုလ္းစတိုင္းဟုတ္လား ” ေမးလိုက္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အသံထဲမွာ အံ့ၾသမႈေတြ ပါဝင္ေနခဲ့သလို ကြၽန္ေတာ့ရဲ႕ လက္ေတြေတာင္ တုန္ယင္လို႔လာပါတယ္။ “ဟုတ္တယ္ အဖိုးဂိုလ္းစတိုင္းဆိုတာ ဒီသက္ႀကီး႐ြယ္အို ေစာင့္ေရွာက္ေရးေဂဟာရဲ႕ ရွစ္ထပ္မွာ ေနထိုင္တဲ့ အေစာင့္အေရွာက္ခံ အဖိုးအိုတစ္ဦးဘဲေလ။ ဒီအိတ္ဟာ မနက္ခင္း သူလမ္းေလွ်ာက္ထြက္တဲ့အခါ က်ခဲ့တာျဖစ္မယ္။ ဒီဝင္းထဲမွာေတာ့ တစ္ေနရာရာမွာ က်ခဲ့ရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျပန္ေတြ႕မွာဘဲေလ ”

ကြၽန္ေတာ္ အေစာင့္ျဖစ္သူကို ေက်းဇူးတင္စကားေျပာၿပီး ေဂဟာ႐ုံးခန္းကို အေျပးအလႊားသြားေရာက္ကာ အေစာင့္ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေတြကို ေျပာျပလိုက္ၿပီးေနာက္ သူနာျပဳတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႕ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ ဓာတ္ေလွကားကေန ရွစ္ထပ္ကို တက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ အဖိုး ဂိုလ္းစတိုင္းတစ္ေယာက္ အိပ္ရာမဝင္ပါေစနဲ႕ဦးလို႔ ဓာတ္ေလွကားစီးေနတဲ့ တစ္ေလွ်ာက္လုံး ကြၽန္ေတာ္ ဆုေတာင္းေနမိပါတယ္။

ရွစ္ထပ္ေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ … အဲဒီအထပ္မွာ တာဝန္က်တဲ့ သူနာျပဳကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပပါတယ္။ သူမက အဖိုးအိုဂိုလ္းစတိုင္းဟာ အိပ္မယ္မထင္ေသးေၾကာင္း၊ စာၾကည့္ခန္းမွာ စာအုပ္ဖတ္ေနဦးမယ္ ထင္ေၾကာင္း၊ သူက စာဖတ္ရတာကို အင္မတန္ ႏွစ္သက္သူျဖစ္ေၾကာင္း၊ ညစဥ္ညတိုင္း စာၾကည့္တတ္သည့္သူ ျဖစ္ေၾကာင္း စသျဖင့္ အဖိုးအေၾကာင္းေျပာကာ စာၾကည့္ခန္းဆီ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ေခၚသြားပါတယ္။ မီးလင္းေနတဲ့ စာၾကည့္ခန္းမွာထဲမွာေတာ့ စာဖတ္ေနတဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ အဖိုးအိုကို ေတြ႕ရပါတယ္။

သူနာျပဳက အဖိုးအိုထံ ေလွ်ာက္သြားၿပီး ပိုက္ဆံအိတ္ ေပ်ာက္မေပ်ာက္ ေမးလိုက္ပါတယ္။ အဖိုးအိုက ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူစုကို အံ့ၾသစြာ လွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီး “ဟုတ္ပါတယ္ ဒီမနက္ ပိုက္ဆံအိတ္က်ေပ်ာက္ခဲ့တယ္” လို႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က အေရွ႕ကိုေလွ်ာက္လိုက္ၿပီး အဖိုးအိုအနီး ရပ္လိုက္ကာ “ဒီဟာက အဖိုးရဲ႕ ပိုက္ဆံအိတ္မဟုတ္လား ” လို႔ေျပာၿပီး ပိုက္ဆံအိတ္ကို ေပးလိုက္ေတာ့ အဖိုးအိုရဲ႕ မ်က္ႏွာဟာ ႐ႊင္ပ်သြားခဲ့ၿပီး စိတ္သက္သာရာရသြားဟန္ အထင္းသား ေပၚေနခဲ့ပါတယ္။

“ဟုတ္ပါတယ္ ဒီအိတ္ဟာ အဖိုးရဲ႕အိတ္ပါ။ ဒီမနက္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တုန္း က်က်န္ရစ္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီထိေအာင္ ျပန္လာေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ လူေလးကို အဖိုး မုန႔္ဖိုးေပးပါမယ္ကြယ္” လို႔ ၿပဳံး႐ႊင္တဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႕ ေျပာကာ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ဖြင့္လိုက္ပါတယ္။

“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္အဖိုး.. ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ မုန႔္ဖိုး မလိုပါဘူး .. ဒါေပမဲ့ အဖိုးကို ကြၽန္ေတာ္ ေျပာစရာတစ္ခုရွိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဒီပိုက္ဆံအိတ္ကို ေကာက္ရေတာ့ ပိုင္ရွင္ကို ျပန္ေပးခ်င္တဲ့အတြက္ ပိုင္ရွင္နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ လိပ္စာ ေတြ႕လိုေတြျငားနဲ႕ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက စာကို ဖတ္လိုက္မိပါတယ္ ” ကြၽန္ေတာ့စကားကို ၾကားတာနဲ႕ အဖိုးရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚက အၿပဳံးဟာ ခ်က္ျခင္းေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ၿပီး ေဒါသသံနဲ႕ ကြၽန္ေတာ့ကို ေျပာပါေတာ့တယ္။

“မင္း.. ဒီအိတ္ထဲက စာကိုဖတ္ခဲ့တယ္ ဟုတ္လား”

“ကြၽန္ေတာ္ စာကို ဖတ္ခဲ့႐ုံတင္မက ဒီစာကို ေရးခဲ့တဲ့ ဟန္နာဆိုတဲ့အမ်ိဳးသမီး ဘယ္သူဆိုတာရယ္ အခု ဘယ္မွာရွိေနတယ္ ဆိုတာရယ္ကိုပါ စုံစမ္းသိရွိခဲ့ပါၿပီ” ကြၽန္ေတာ့္ႏႈတ္ဖ်ားက ထြက္သြားတဲ့ နာမည္ကို ၾကားလိုက္တာနဲ႕ အဖိုးအိုရဲ႕ မ်က္ႏွာဟာ ျဖဴေဖ်ာ့သြားခဲ့ပါတယ္။

“ ဟန္နာ?? ဟန္နာ အခုဘယ္မွာဘဲ .. မင္း သူ႕ကို ဘယ္မွာေတြ႕ခဲ့တာလဲ.. သူေနမွေကာင္းရဲ႕လား.. သူ. သူ အရင္ကလိုဘဲလား. ေက်းဇူးျပဳၿပီး ေျပာပါဦး။ အဖိုးကို အျမန္ေျပာျပပါဦး” အဖိုးအိုဟာ ကြၽန္ေတာ့္လက္ေမာင္းကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ ေတာင္းပန္ရင္း ေမးပါေတာ့တယ္။
“သူ ေနေကာင္းပါတယ္ အဖိုး.. အရင္ကလိုပါဘဲ.” ကြၽန္ေတာ္က အဖိုးရဲ႕ လက္ေမာင္းကို ျပန္လည္ ဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး ႏူးညံ့ညင္သာစြာ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဖိုးအိုက ၿပဳံးလိုက္ျပန္ရင္း စိတ္အား ထက္သန္စြာနဲ႕ “ သူဘယ္မွာလဲဆိုတာ အဖိုးကို ေျပာျပနိုင္မလား လူကေလး” ကြၽန္ေတာ့္လက္ကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ထပ္ေျပာပါတယ္။ “ အဖိုး မနက္ဖန္က်ရင္ သူ႕ဆီဖုန္းေခၚခ်င္လို႔ပါ။ လူေလးတစ္ခုခု သိထားတယ္ မဟုတ္လားဟင္.. ဟန္နာဆိုတာ ဒီစာကိုေရးတဲ့ အဖိုးသိပ္ခ်စ္ခဲ့တဲ့ ေကာင္မေလးပါ။ သူ အဖိုးကို လမ္းခြဲၿပီးေနာက္ပိုင္း အဖိုးတစ္ေယာက္တည္း ဘဝမွာ အထီးက်န္ေနခဲ့ရတယ္။ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လုံး သူ႕ကိုဘဲ ခ်စ္ေနခဲ့တယ္။ ဘယ္သူ႕ကိုမွလည္း အဖိုးလက္မထပ္ခဲ့ဘူး”
“အဖိုး.. အဖိုး ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ ခဏေလာက္လိုက္ခဲ့ပါ။ ”

ကြၽန္ေတာ္ အဖိုးအိုကို ဆြဲေခၚလာၿပီး ဓာတ္ေလွကားနဲ႕ တတိယထပ္ကို ဆင္းလာခဲ့ၾကပါတယ္။ သူနာျပဳေတြကလည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ေနာက္ကို လိုက္လာၾကပါတယ္။ ဓာတ္ေလွကားကေနဆင္းကာ ေဟာလ္ခန္းမႀကီးကို ျဖတ္သန္းလာတဲ့ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ မီးေရာင္ ခပ္မွိန္မွိန္ကိုသာ ေတြ႕ရၿပီး တတိယထပ္ရဲ႕ တီဗီခန္းမွာေတာ့ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႕ အဖြားဟန္နာကို တီဗီၾကည့္ေနေသးတာ ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ သူနာျပဳတစ္ေယာက္က အဖြားဆီ ေလွ်ာက္သြားလိုက္ပါတယ္။

“ အဖြား ဟန္နာ.. ” သူမက အဖိုး မိုက္ကယ္ထံ လက္ညိုးၫႊန္လိုက္ၿပီး “ သူ႕ကို အဖြား သိပါသလား” လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ အဖြားက မ်က္မွန္ေလးကို ျပဳျပင္လိုက္ၿပီး အဖိုးကို ေသေသခ်ာခ်ာ စိုက္ၾကည့္ေနပါေတာ့တယ္။ သို႔ေသာ္ အဖြားထံမွ ဘာစကားသံမွ ထြက္မလာခဲ့ပါ။ အဖိုးအိုက အနားသို႔တိုးကပ္သြားခဲ့ၿပီး “ ဟန္နာ.. ကိုယ္.. မိုက္ကယ္ေလ.. မွတ္မိေသးရဲ႕လား ” အလြန္တိုးေဖ်ာ့တဲ့ အသံေလးနဲ႕ ေမးလိုက္ေတာ့ အဖြားၾကည့္ရတာ အလြန္အံ့ၾသတုန္လႈပ္သြားပုံ ရပါတယ္။

“ဘုရားေရ.. မိုက္ကယ္.. ရွင္က မိုက္ကယ္လား.. အိုး ကြၽန္မျဖင့္ မယုံနိုင္ေလာက္ေအာင္ပါဘဲ ”
အဖိုးအိုက အဖြားအိုထံ ေျဖးညင္းစြာ ေလွ်ာက္လွမ္းသြားခဲ့ပါတယ္။မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ဆုံေတြ႕ခ်ိန္မွာေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္လက္ကို တစ္ေယာက္က တင္းၾကပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္လိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးရဲ႕ မ်က္ဝန္းမွာေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ ရစ္ဝဲလို႔ေနခဲ့ပါတယ္။ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ၾကာေအာင္ ေဝးကြာခဲ့တဲ့ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးဟာ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ျပန္လည္ဆုံဆည္းၾကပါၿပီ။ ေစာင့္ေရွာက္ေရး ေဂဟာတစ္ခုတည္းမွာ ရွိေနရက္နဲ႕ တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦး မေတြ႕ျဖစ္၊ မဆုံျဖစ္ၾကတဲ့ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးဟာ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ကြၽန္ေတာ္ ေကာက္ရလိုက္တဲ့ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက စာေလးတစ္ေစာင္ေၾကာင့္ ႏွစ္မ်ားစြာ ေဝးကြာေနရာကေန ျပန္ဆုံခြင့္ရလိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ သူနာျပဳတို႔ဟာ သူတို႔ႏွစ္ဦးကိုထားခဲ့ၿပီး တိတ္ဆိတ္စြာ လွည့္ထြက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး ျပန္လည္ဆုံဆည္းတဲ့ ျမင္ကြင္းဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ႏွလုံးသားကို လွိုက္လွဲစြာ ခံစားေစခဲ့ၿပီး အဖိုး အဖြားတို႔နည္းတူ အားလုံးရဲ႕ မ်က္ဝန္းမွာေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ ရစ္ဝဲေနခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မ်က္ဝန္းက မ်က္ရည္ေတြဟာ အသက္ ၇၆ႏွစ္အ႐ြယ္ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ အဖြား ဟန္နာနဲ႕ အသက္ ၇၉ႏွစ္အ႐ြယ္ အဖိုး မိုက္ကယ္တို႔ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးရဲ႕ ဆုံဆည္းမႈကို ၾကည္ႏူးပီတိျဖစ္မိတဲ့ မ်က္ရည္ေတြ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

Credit to ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္)