ေမာင့္သေဘာအတိုင္းပါပဲ

တခါတုန္းက ရြာတရြာမွာ ပညာရွိတစ္ဦးရွိတယ္။ ဒီပညာရွိဟာ လူေတြရဲ႕ အခက္အခဲေတြ ၊ ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းေပးႏိုင္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ေက်ာ္ေစာသတင္းက သိပ္ႀကီးေနတယ္။ရပ္ေဝး ရပ္နီးကလူေတြဟာ သူ႔ဆီလာၿပီးေမးၾက၊ ျမန္းၾက၊ အႀကံဉာဏ္ယူၾကရတယ္။လာဘ္သပၸကာေတြကလည္း ဒီပညာရွိမွာ သိပ္ေပါမ်ားတယ္။ဒါကို ရြာမွာရွိတဲ့ လူရမ္းကား တသိုက္က သိပ္ကို မနာလို ျဖစ္ေနၾကတယ္။ဒါနဲ႔ တေန႔မွာ ဒီလူရမ္းကားေတြကို ေခါင္းေဆာင္လုပ္တဲ့ လူက “ဒီပညာရွိကို ဒို႔တေတြ အရွက္ခြဲၾကရေအာင္” လို႔ ေျပာၿပီးသူ႔အေပါင္းအေဖာ္ေတြနဲ႔ ဘယ္ပံုဘယ္နည္းအရွက္ခြဲမယ္ဆိုတာ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ၾကတယ္။တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးၿပီးေတာ့ အမ်ားသေဘာက် အစီးအစဥ္ေတြဆြဲတယ္။ ရမ္းကားတဲ့သူေတြဆိုေတာ့ ရမ္းကားတဲ့ အစီအစဥ္ေတြပဲ
ဆြဲၾကတာေပါ့။သူတို႔အစီအစဥ္က ဘယ္လိုလဲဆိုေတာ့ . . . လူရမ္းကားေခါင္းေဆာင္ရဲ႕လက္ထဲမွာ ငွက္ငယ္တေကာင္ကို အရွင္ဆုပ္ကိုင္ထားမယ္။ဒီလိုဆုပ္ကိုင္ၿပီး ပညာရွိ လာတက္တဲ့ လမ္းက ေစာင့္မယ္။ ဒီလမ္းကလာလို႔ သူတို႔အနားကို ပညာရွိေရာက္လာတဲ့အခါမွာ ေခါင္းေဆာင္လုပ္တဲ့သူက သူ႔လက္ထဲမွာ ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ငွက္ကို ပညာရွိကိုျပၿပီး . . .“ပညာရွိႀကီး . . . ေဟာဒီ က်ဳပ္လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတဲ့ငွက္ဟာ အေသလား၊ အရွင္လား” လို႔ ေမးမယ္။ဒီလိုေမးတဲ့အခါ ပညာရွိက “ငွက္ဟာ အရွင္ပါ” လို႔ ေျဖခ်င္ေျဖမယ္။ဒီလိုေျဖရင္ ငွက္ကို လက္နဲ႔ခ်က္ခ်င္းညွစ္သတ္ၿပီး “ဘယ္ကလာ အရွင္ရမွာလဲ၊ ေဟာဒီမွာၾကည့္ . . . အေသပါ” လို႔ ျပမယ္။တကယ္လို႔ ပညာရွိက “ငွက္ဟာ အေသပါ” လို႔ ေျဖျပန္ရင္လဲ “ဘယ္ကလာ ဟုတ္ရမလဲ၊ ေဟာဒီမွာၾကည့္ . . . အရွင္ပါ” လို႔ ေျပာၿပီးဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ ငွက္ကို လႊတ္ျပမယ္ဆိုတဲ့အစီအစဥ္ပဲ။ ဒါဆိုရင္ ပညာရွိဟာ ဘယ္လိုပဲ ေျဖေျဖ သူ႔အေျဖဟာ မွားမွာပဲ။ဒီအခါမွာ ပညာရွိကို “ဒါလားကြာ ပညာရိွတဲ့၊ ငွက္ကို အရွင္မွန္း အေသမွန္းေတာင္ မသိတဲ့သူပဲ” လို႔ ဝိုင္းၿပီး ဟစ္ေအာ္ ေျပာင္ေလွာင္ယင္း သိကၡာခ်လႊတ္လိုက္တာေပါ့လို႔လဲ အစီအစဥ္လုပ္ထားတယ္။ သူတို႔အစီအစဥ္ေတြအေပၚ မွာလဲ သိပ္ကို သေဘာက် ေက်နပ္ေနၾကတယ္။ဒါနဲ႔ တေန႔မွာ သူတို႔ႀကိဳတင္စီစဥ္ထားတဲ့အတိုင္း ပညာရွိလာမယ့္ လမ္းကေနေစာင့္ေနၾကတယ္။မၾကာခင္မွာပဲ ပညာရွိဟာ သူတို႔ေစာင့္ေနတဲ့လမ္းအတိ္ုင္း ေလွ်ာက္လာတယ္။သူတို႔အနားကို ပညာရွိ ေရာက္လာေတာ့ လူရမ္းကားေတြရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္က . . .“ပညာရွိႀကီး . . . ခဏရပ္ပါအံုး” လို႔ ေျပာတယ္၊ ပညာရွိက ရပ္ေနတယ္။ဒီအခါမွာ လူရမ္းကားေခါင္းေဆာင္က . . .“ပညာရွိႀကီး - အသင္ပညာရွိႀကီးဟာ ပညာရွိပါေပတယ္လို႔ ရပ္နီးရပ္ေဝးမွာသတင္းႀကီးေနသူပဲ၊တကယ္ပဲ ပာာရွိတယ္ မရွိဘူးဆိုတာ က်ဳပ္တို႔သိခ်င္လို႔ပါ၊ က်ဳပ္ အခုေမးတဲ့ ျပႆနာေလးကို ေျဖေစခ်င္ပါတယ္” လို႔ခနဲ႔တဲ့ေလသံနဲ႔ သူ႔လက္ထဲမွာ ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ငွက္ကိုလဲ ပညာရွိရဲ႕ မ်က္ႏွာအနားမွာ ျပၿပီးေတာ့ ေမးတယ္။“ကဲ . . . ပညာရွိႀကီး၊ က်ဳပ္ေမးတာကို ေျဖစမ္းပါ၊ က်ဳပ္လက္ထဲမွာရွိတဲ့ငွက္ဟာ အေသလား အရွင္လား”လူရမ္းကားေခါင္းေဆာင္နဲ႔ သူ႔အဖြဲ႔ကေတာ့ ပညာရွိဟာ တခုခုေတာ့ေျဖမွာပဲလို႔ ထင္ေနၾကတယ္။ေျဖတိုင္းလဲ မွားမွာပဲ။ ဒီလိုမွားရင္ေတာ့“ဒါတဲ့လားကြာ ပညာရွိ၊ ဒီေလာက္ျပႆနာကေလးကိုေတာင္ မွန္ေအာင္ မေျဖႏိုင္ဘူး” ဆိုၿပီးဟားတိုက္ရယ္ေမာဖို႔၊ ေျပာင္ေလွာင္ၾကဖို႔ ဟန္ျပင္ထားၾကတယ္။ဒါေပမယ့္ ပညာရွိရဲ႕အေျဖက သူတို႔ထင္ထား၊ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့အေျဖမ်ိဳး ထြက္မလာေတာ့ဘူး။ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ လူရမ္းကားေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ လက္ထဲမွာ ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ ငွက္ငယ္ကိုၾကည့္ၿပီး ပညာရွိေျဖလိုက္ပံုက . . . “ေမာင့္သေဘာအတိုင္းပါပဲ” တဲ့။ပညာရွိဆိုေတာ့ သူ႔အေျဖစကားထဲမွာ ပညာအျပည့္ပါေနတယ္။ အေျမာ္အျမင္ေတြလဲ အမ်ားႀကီးပါေနတယ္။လူရမ္းကားေတြအေပၚ က႐ုဏာသတ္ျခင္းေတြလဲ ပါေနတယ္။ ငွက္ငယ္ရဲ႕ ေသမႈ၊ ရွင္မႈဟာ လူရမ္းကားရဲ႕ လက္ထဲမွာပဲ ရွိေနတယ္။သူက အရွင္ပါလို႔ ေျဖလို္က္ရင္ လူရမ္းကားက ငွက္ငယ္ကို ညွစ္သတ္ပစ္မွာသိတယ္။ငွက္ငယ္ဟာ အေသပါလို႔ေျပာယင္လဲ လူရမ္းကားက ငွက္ငယ္ကို လႊတ္ျပမွာကို သူသိတယ္။ငွက္ငယ္ရဲ႕ ေသမႈ ရွင္မႈနဲ႔ မွားမႈ မွန္မႈဟာ လူရမ္းကားရဲ႕ လက္ထဲမွာ ရွိေနတယ္။သူရမ္းကားျပဳတဲ့အတိုင္း၊ လူရမ္းကားရဲ႕ ဆႏၵသေဘာထားအတိုင္း ျဖစ္ဖို႔ရွိေနတယ္ဆိုတာ ပညာရွိဟာ ျမင္ေနတယ္။ဒါေလာက္တြင္မကေသးဘူး။ လူတဦးဟာ မိမိဘဝကို ေကာင္းေအာင္၊ ဆိုးေအာင္၊ လူမိုက္ျဖစ္ေအာင္၊ လူလိမၼာျဖစ္ေအာင္၊တိုးတက္ေအာင္ျမင္သူျဖစ္ေအာင္၊ က်႐ံႈးသူျဖစ္ေအာင္ ပဓာနအားျဖင့္ မိမိကိုယ္တိုင္ဖန္တီးႏိုင္တယ္။မိမိဘဝဟာ မိမိလက္တြင္းမွာ ပဓာနအားျဖင့္ ရွိေနတယ္ဆုိတာကိုလဲ ပညာရွိဟာ ေျမာ္ျမင္ဆင္ျခင္ေနမိတယ္။ဒါေၾကာင့္ “ေမာင့္သေဘာအတိုင္းပါပဲ” လို႔ ေျဖလုိက္ျခင္းျဖစ္တယ္။လူရမ္းကားေတြဟာ ပညာရွိရဲ႕ အေျဖကို ဘယ္လိုမွအျပစ္ရွာမရႏိုင္ေတာ့ဘူး။ထြက္ခြာသြားတဲ့ ပညာရွိကို ေငးၾကည့္ယင္း ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကတယ္တဲ့။
ဆရာႀကီး - (နႏၵာသိန္းဇံ - ခေရာင္းလမ္းကိုျဖတ္ေက်ာ္ျခင္း) မွ ေကာက္ႏုတ္ေရးသားပါသည္။
                                                                                  ေထရဝါဒ ရနံ႔