သူ႕သားကိုအရင္ေကၽြးဖို႕ခ်ည္း ေျပာေနတယ္
ေနအေတာ္ေလးပူတဲ့ တစ္ေန႕က ကိစၥတစ္ခုနဲ႕ စမ္းေခ်ာင္းမႀကီးႀကီးလမ္းထဲေရာက္တယ္။
ျပန္ေတာ့မလို႕ ကားစက္ႏိႈးေနစဥ္ အတူပါလာတဲ့ ညီေလးတို႕ လင္မယားက
“ဟင္....ဟိုမွာ........လဲေတာ့မယ္....”
ဆိုၿပီး ႐ုတ္တရက္ေအာ္သံ ၾကားလိုက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ကားရဲ႕ အေနာက္ဖက္ ေပ(၂၀)ေလာက္အကြာမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ဒယီးဒယိုင္ျဖစ္ေနတဲ့ အသက္ (၃၀)ခန္႕ အမ်ဳိးသားတစ္ေယာက္ကို လွမ္းေတြ႕လိုက္ရတယ္။
သူ႕ဂုတ္ပိုးေပၚမွာ ၄ႏွစ္ေလာက္ သားေလးတစ္ေယာက္ ခြစီးၿပီး လိုက္ပါလာတယ္။
ေနာက္ၿပီး ပုခုံးေပၚမွာလည္း တံပိုးနဲ႕ ေစ်းေရာင္းစရာေလးေတြ ထမ္းလာတယ္။
“ဟာ..ဟာ.......လဲက်ေတာ့မယ္...”
ဒယီးဒယုိင္ျဖစ္ေနတဲ့ အမ်ဳိးသား အေျခအေနပိုဆိုးလာတယ္။ မၾကာခင္ လုံး၀ ပုံလဲက်သြားေတာ့မယ္။
ဂုတ္ေပၚက ကေလးငယ္က ေၾကာက္လို႕ စၿပီး ငိုေနၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ (၃)ဦးစလုံး မတိုင္ပင္ပဲ ကားေပၚက ႐ုတ္တရက္ခုန္ဆင္းလိုက္ၾကတယ္။
ဂုတ္ပိုးေပၚက ကေလးကို ေအာက္ကို အျမန္ေပြ႕ခ်လိုက္ၿပီး အမ်ဳိးသားကိုလည္း တဲြထူေပးလိုက္တယ္။
လမ္းနံေဘး အရိပ္ေကာင္းတဲ့ သစ္ပင္ေအာက္မွာ အနားယူေစတယ္။
အမ်ဳိးသားက အရမ္း ေခါင္းမူးေနၿပီး စကားေတြ ဗလုံးဗေထြးျဖစ္ေနတယ္။
အရက္မ်ားမူးတာလားလို႕ ထင္လိုက္ေပမယ့္ အရက္နံ႕လုံး၀မရဘူး။
တစ္ကိုယ္လုံး ေခၽြးေတြအရမ္းထြက္ေနတယ္။
လက္ေကာက္၀တ္ေသြးခုန္ႏႈန္း (Pulse) အရမ္းျမန္ေနၿပီး ခုန္ႏႈန္းကလည္း အရမ္းအားနည္း (Faint) ေနတယ္။ သတိလက္လြတ္ေတာ့မလိုျဖစ္ေနၿပီ။
လကၡဏာေတြကေတာ့ ေသြးတြင္းသၾကားဓာတ္ေလ်ာ့နည္းျခင္း (Hypoglycemia) ေၾကာင့္ မူးလဲျခင္းနဲ႕ တူတယ္။
ဒါနဲ႕ သူ႕ကို သၾကားလုံးေကၽြးတယ္။ အခ်ဳိရည္၀ယ္တိုက္၊ မုန္႕၀ယ္ေကၽြးတယ္။
သူက မူးေ၀ေနတဲ့ၾကားထဲ နံေဘးက သူ႕သားေလးကိုပဲ ၾကည့္ၾကည့္ေနတယ္။
ပထမ သေဘာမေပါက္ဘူး။ သူ႕သားကို တိုက္ေပးပါလို႕ ေျပာေနတာကိုး။
သူ႕သားေလး ေသာက္ၿပီးမွပဲ သူပါ ေသာက္ရွာတယ္။
သူ႕ခမ်ာ အခ်ဳိရည္ေတာင္ မနည္းၾကီး ၾကိဳးစားေသာက္ေနရရွာပုံ။
၁၀မိနစ္ေလာက္ၾကာမွ နည္းနည္းေလး လန္းလာလို႕ ေမးၾကည့္ေတာ့ ထမင္းမစားရတာ ၂ရက္ရွိၿပီလို႕ ေျပာပါတယ္။
ဒါနဲ႕ နံေဘးအိမ္တစ္အိမ္က အဘိုးတစ္ေယာက္ကလည္း သူ႕အိမ္က မုန္႕ေတြ ထုတ္ေကၽြးတယ္။
မုန္႕ေကၽြးေတာ့လည္း သူ႕ခမ်ာ စကားဗလုံးဗေထြးနဲ႕ သူ႕သားကိုအရင္ေကၽြးဖို႕ခ်ည္း ေျပာေနတယ္။
စကားနည္းနည္းခ်င္း ေျပာႏိုင္လာမွ သိရတာေတြကေတာ့ -
သူက ေညာင္တုန္းကားလမ္းမႀကီးနံေဘး ရြာတစ္ရြာက လယ္သမားတစ္ဦးပါ။
မိုးရာသီ၀င္စက မုိး၊ေလႀကီးၿပီး သူ႕အိမ္အမိုး ပ်က္စီးသြားပါသတဲ့။
ဒါနဲ႕ သူလည္းမရွိမဲ့ရွိမဲ့ ေငြေလးထုတ္ၿပီး အမိုး ျပန္မိုးလိုက္ေတာ့ စပါးစိုက္ဖို႕ အရင္းျပဳတ္သြားပါသတဲ့။
ကံဆိုးျခင္းေတြဆက္တိုက္လာတယ္ပဲ ေျပာရမလား၊ သူ႕အမ်ဳိးသမီးက လယ္ထဲသြားရင္း ပိုးထိၿပီး ဆုံးသြားပါတယ္။
ဒီေတာ့စိတ္ဓာတ္က်ၿပီး အလုပ္လည္း သိပ္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးျဖစ္လာတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ တျဖည္းျဖည္း စားေသာက္ဖို႕ ေငြေၾကးေတာင္ ျပတ္လပ္လာလို႕ ၾကံရာမရျဖစ္ၿပီး ရန္ကုန္က အမ်ဳိးတစ္ေယာက္အိမ္ဆီ အကူအညီေတာင္းမလို႕ လိုက္လာတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီအမ်ဳိးကလည္း အိမ္ေျပာင္းသြားလို႕ မေတြ႕ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ဆိုေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ ခဏခိုကပ္ၿပီးေနတယ္။
ရက္ၾကာလာေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာလည္း ေနဖို႕ သိပ္အဆင္မေျပေတာ့ဘူး။
ဒါနဲ႕ ျပန္ဖို႕ လမ္းစရိတ္ေလးရလိုရျငား အထမ္းနဲ႕ ေစ်းလိုက္ေရာင္းတာပါတဲ့။
လက္က်န္ေငြက အရမ္းကို နည္းလာလို႕ သူက ထမင္းကို လုံး၀မစားေတာ့ပဲ သူ႕ကေလးကိုေတာ့ ၾကိဳးစားၿပီး ၀ယ္ေကၽြးပါသတဲ့။ သူကေတာ့ ထမင္းလုံး၀မစားရတာ (၂)ရက္ရွိေနပါၿပီတဲ့။
ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အေနနဲ႕ အေပၚကေျပာခဲ့သလိုပဲ အစားအေသာက္၊ အခ်ဳိရည္ေလးေတြ ေကၽြးေမြးေပးၿပီး သက္သာလာေအာင္ ျပဳစုေပးၿပီးေတာ့ အျပန္လမ္းစရိတ္နဲ႕ စားစရိတ္ ၄-၅ ရက္စာေလာက္ တြက္ခ်က္ၿပီး ေပးအပ္ခဲ့ပါတယ္။
နံေဘးကလူတစ္ခ်ဳိ႕က လိမ္စားတဲ့သူျဖစ္ေနဦးမယ္၊ ဘာညာနဲ႕ သတိထားဖို႕ ေျပာၾကသူေတြလည္း ရွိပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီ အမ်ဳိးသားဟာ အလိမ္အညာပဲျဖစ္ေနေစပါဦးေတာ့ စမ္းသပ္ခ်က္အရ အဲဒီအခ်ိန္မွာ Hypoglycemia တကယ္ကို ျဖစ္ေနတာပါ။ ဒီတိုင္းသြားရင္ မူးလဲက်ၿပီး လူၾကီးေရာ၊ ကေလးပါ ဒုကၡေရာက္ေတာ့မွာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕အေနနဲ႕ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီေပးခဲ့တာ အလဟႆေတာ့ မျဖစ္ခဲ့ဘူးလို႕ ယုံၾကည္ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခ်က္ ေတြးမိတာက သူေျပာခဲ့တာေတြဟာ တကယ့္အမွန္တရားဆိုရင္ တကယ္ ၀မ္းနည္းစရာပါဗ်ာ။ ျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ဒီတိုင္းသာဆိုရင္ တကယ္ဆင္းရဲတဲ့လယ္သမားတစ္ခ်ဳိ႕ေတြရဲ႕ ဘ၀ဟာ တကယ္သနားစရာပါ။ ျမန္မာျပည္က ဆင္းရဲခ်မ္းသာ လူတန္းစား ကြာဟမႈကိုလည္း တေစ့တေစာင္း မီးေမာင္းထိုးျပေနသလုိပဲ။
ေနာက္ဆုံးတစ္ခ်က္ ေလးစားမိတာက သူ႕ရဲ႕ မိဘေမတၱာကိုပါ။
ကိုယ္တိုင္ ထမင္း ၂ရက္အငတ္ခံၿပီး ကေလးကိုခ်ည္းပဲ ေကၽြးေမြးေနတာ၊ မူးလဲေနခ်ိန္မွာေတာင္ ကိုယ့္အတြက္ အခ်ဳိရည္ကို မေသာက္ေသးပဲ ကေလးကို စိတ္ပူေနတာေတြဟာ စံျပဳေလာက္စရာ မိဘေမတၱာေတြပါ။
ညီေလးတို႕လင္မယားနဲ႕ ျပဳလုပ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ခရီးသြားဟန္လဲႊ အမွတ္တရ လူသားခ်င္းစာနာမႈအကူအညီေလးတစ္ခုပါ။
ကိစၥေသးေသးေလးဆိုေပမယ့္ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးမိလို႕ပါ။
ျပန္ေတာ့မလို႕ ကားစက္ႏိႈးေနစဥ္ အတူပါလာတဲ့ ညီေလးတို႕ လင္မယားက
“ဟင္....ဟိုမွာ........လဲေတာ့မယ္....”
ဆိုၿပီး ႐ုတ္တရက္ေအာ္သံ ၾကားလိုက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ကားရဲ႕ အေနာက္ဖက္ ေပ(၂၀)ေလာက္အကြာမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ဒယီးဒယိုင္ျဖစ္ေနတဲ့ အသက္ (၃၀)ခန္႕ အမ်ဳိးသားတစ္ေယာက္ကို လွမ္းေတြ႕လိုက္ရတယ္။
သူ႕ဂုတ္ပိုးေပၚမွာ ၄ႏွစ္ေလာက္ သားေလးတစ္ေယာက္ ခြစီးၿပီး လိုက္ပါလာတယ္။
ေနာက္ၿပီး ပုခုံးေပၚမွာလည္း တံပိုးနဲ႕ ေစ်းေရာင္းစရာေလးေတြ ထမ္းလာတယ္။
“ဟာ..ဟာ.......လဲက်ေတာ့မယ္...”
ဒယီးဒယုိင္ျဖစ္ေနတဲ့ အမ်ဳိးသား အေျခအေနပိုဆိုးလာတယ္။ မၾကာခင္ လုံး၀ ပုံလဲက်သြားေတာ့မယ္။
ဂုတ္ေပၚက ကေလးငယ္က ေၾကာက္လို႕ စၿပီး ငိုေနၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ (၃)ဦးစလုံး မတိုင္ပင္ပဲ ကားေပၚက ႐ုတ္တရက္ခုန္ဆင္းလိုက္ၾကတယ္။
ဂုတ္ပိုးေပၚက ကေလးကို ေအာက္ကို အျမန္ေပြ႕ခ်လိုက္ၿပီး အမ်ဳိးသားကိုလည္း တဲြထူေပးလိုက္တယ္။
လမ္းနံေဘး အရိပ္ေကာင္းတဲ့ သစ္ပင္ေအာက္မွာ အနားယူေစတယ္။
အမ်ဳိးသားက အရမ္း ေခါင္းမူးေနၿပီး စကားေတြ ဗလုံးဗေထြးျဖစ္ေနတယ္။
အရက္မ်ားမူးတာလားလို႕ ထင္လိုက္ေပမယ့္ အရက္နံ႕လုံး၀မရဘူး။
တစ္ကိုယ္လုံး ေခၽြးေတြအရမ္းထြက္ေနတယ္။
လက္ေကာက္၀တ္ေသြးခုန္ႏႈန္း (Pulse) အရမ္းျမန္ေနၿပီး ခုန္ႏႈန္းကလည္း အရမ္းအားနည္း (Faint) ေနတယ္။ သတိလက္လြတ္ေတာ့မလိုျဖစ္ေနၿပီ။
လကၡဏာေတြကေတာ့ ေသြးတြင္းသၾကားဓာတ္ေလ်ာ့နည္းျခင္း (Hypoglycemia) ေၾကာင့္ မူးလဲျခင္းနဲ႕ တူတယ္။
ဒါနဲ႕ သူ႕ကို သၾကားလုံးေကၽြးတယ္။ အခ်ဳိရည္၀ယ္တိုက္၊ မုန္႕၀ယ္ေကၽြးတယ္။
သူက မူးေ၀ေနတဲ့ၾကားထဲ နံေဘးက သူ႕သားေလးကိုပဲ ၾကည့္ၾကည့္ေနတယ္။
ပထမ သေဘာမေပါက္ဘူး။ သူ႕သားကို တိုက္ေပးပါလို႕ ေျပာေနတာကိုး။
သူ႕သားေလး ေသာက္ၿပီးမွပဲ သူပါ ေသာက္ရွာတယ္။
သူ႕ခမ်ာ အခ်ဳိရည္ေတာင္ မနည္းၾကီး ၾကိဳးစားေသာက္ေနရရွာပုံ။
၁၀မိနစ္ေလာက္ၾကာမွ နည္းနည္းေလး လန္းလာလို႕ ေမးၾကည့္ေတာ့ ထမင္းမစားရတာ ၂ရက္ရွိၿပီလို႕ ေျပာပါတယ္။
ဒါနဲ႕ နံေဘးအိမ္တစ္အိမ္က အဘိုးတစ္ေယာက္ကလည္း သူ႕အိမ္က မုန္႕ေတြ ထုတ္ေကၽြးတယ္။
မုန္႕ေကၽြးေတာ့လည္း သူ႕ခမ်ာ စကားဗလုံးဗေထြးနဲ႕ သူ႕သားကိုအရင္ေကၽြးဖို႕ခ်ည္း ေျပာေနတယ္။
စကားနည္းနည္းခ်င္း ေျပာႏိုင္လာမွ သိရတာေတြကေတာ့ -
သူက ေညာင္တုန္းကားလမ္းမႀကီးနံေဘး ရြာတစ္ရြာက လယ္သမားတစ္ဦးပါ။
မိုးရာသီ၀င္စက မုိး၊ေလႀကီးၿပီး သူ႕အိမ္အမိုး ပ်က္စီးသြားပါသတဲ့။
ဒါနဲ႕ သူလည္းမရွိမဲ့ရွိမဲ့ ေငြေလးထုတ္ၿပီး အမိုး ျပန္မိုးလိုက္ေတာ့ စပါးစိုက္ဖို႕ အရင္းျပဳတ္သြားပါသတဲ့။
ကံဆိုးျခင္းေတြဆက္တိုက္လာတယ္ပဲ ေျပာရမလား၊ သူ႕အမ်ဳိးသမီးက လယ္ထဲသြားရင္း ပိုးထိၿပီး ဆုံးသြားပါတယ္။
ဒီေတာ့စိတ္ဓာတ္က်ၿပီး အလုပ္လည္း သိပ္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးျဖစ္လာတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ တျဖည္းျဖည္း စားေသာက္ဖို႕ ေငြေၾကးေတာင္ ျပတ္လပ္လာလို႕ ၾကံရာမရျဖစ္ၿပီး ရန္ကုန္က အမ်ဳိးတစ္ေယာက္အိမ္ဆီ အကူအညီေတာင္းမလို႕ လိုက္လာတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီအမ်ဳိးကလည္း အိမ္ေျပာင္းသြားလို႕ မေတြ႕ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ဆိုေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ ခဏခိုကပ္ၿပီးေနတယ္။
ရက္ၾကာလာေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာလည္း ေနဖို႕ သိပ္အဆင္မေျပေတာ့ဘူး။
ဒါနဲ႕ ျပန္ဖို႕ လမ္းစရိတ္ေလးရလိုရျငား အထမ္းနဲ႕ ေစ်းလိုက္ေရာင္းတာပါတဲ့။
လက္က်န္ေငြက အရမ္းကို နည္းလာလို႕ သူက ထမင္းကို လုံး၀မစားေတာ့ပဲ သူ႕ကေလးကိုေတာ့ ၾကိဳးစားၿပီး ၀ယ္ေကၽြးပါသတဲ့။ သူကေတာ့ ထမင္းလုံး၀မစားရတာ (၂)ရက္ရွိေနပါၿပီတဲ့။
ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အေနနဲ႕ အေပၚကေျပာခဲ့သလိုပဲ အစားအေသာက္၊ အခ်ဳိရည္ေလးေတြ ေကၽြးေမြးေပးၿပီး သက္သာလာေအာင္ ျပဳစုေပးၿပီးေတာ့ အျပန္လမ္းစရိတ္နဲ႕ စားစရိတ္ ၄-၅ ရက္စာေလာက္ တြက္ခ်က္ၿပီး ေပးအပ္ခဲ့ပါတယ္။
နံေဘးကလူတစ္ခ်ဳိ႕က လိမ္စားတဲ့သူျဖစ္ေနဦးမယ္၊ ဘာညာနဲ႕ သတိထားဖို႕ ေျပာၾကသူေတြလည္း ရွိပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီ အမ်ဳိးသားဟာ အလိမ္အညာပဲျဖစ္ေနေစပါဦးေတာ့ စမ္းသပ္ခ်က္အရ အဲဒီအခ်ိန္မွာ Hypoglycemia တကယ္ကို ျဖစ္ေနတာပါ။ ဒီတိုင္းသြားရင္ မူးလဲက်ၿပီး လူၾကီးေရာ၊ ကေလးပါ ဒုကၡေရာက္ေတာ့မွာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕အေနနဲ႕ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီေပးခဲ့တာ အလဟႆေတာ့ မျဖစ္ခဲ့ဘူးလို႕ ယုံၾကည္ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခ်က္ ေတြးမိတာက သူေျပာခဲ့တာေတြဟာ တကယ့္အမွန္တရားဆိုရင္ တကယ္ ၀မ္းနည္းစရာပါဗ်ာ။ ျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ဒီတိုင္းသာဆိုရင္ တကယ္ဆင္းရဲတဲ့လယ္သမားတစ္ခ်ဳိ႕ေတြရဲ႕ ဘ၀ဟာ တကယ္သနားစရာပါ။ ျမန္မာျပည္က ဆင္းရဲခ်မ္းသာ လူတန္းစား ကြာဟမႈကိုလည္း တေစ့တေစာင္း မီးေမာင္းထိုးျပေနသလုိပဲ။
ေနာက္ဆုံးတစ္ခ်က္ ေလးစားမိတာက သူ႕ရဲ႕ မိဘေမတၱာကိုပါ။
ကိုယ္တိုင္ ထမင္း ၂ရက္အငတ္ခံၿပီး ကေလးကိုခ်ည္းပဲ ေကၽြးေမြးေနတာ၊ မူးလဲေနခ်ိန္မွာေတာင္ ကိုယ့္အတြက္ အခ်ဳိရည္ကို မေသာက္ေသးပဲ ကေလးကို စိတ္ပူေနတာေတြဟာ စံျပဳေလာက္စရာ မိဘေမတၱာေတြပါ။
ညီေလးတို႕လင္မယားနဲ႕ ျပဳလုပ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ခရီးသြားဟန္လဲႊ အမွတ္တရ လူသားခ်င္းစာနာမႈအကူအညီေလးတစ္ခုပါ။
ကိစၥေသးေသးေလးဆိုေပမယ့္ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးမိလို႕ပါ။
Kyaw Hlaing Win
Comments
Post a Comment