ေမြခံထိုက္ေစ

ပုဂံသို႔ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္ခန္႔ကာလ ေရာက္ခဲ့စဥ္က ပီတိေတြ အထပ္ထပ္ ပြားမ်ားရသည္။ ပီတိက ႏွစ္မ်ဳိး။ တစ္မ်ဳိးက ျမန္မာႏုိင္ငံသား တစ္ဦးအေနႏွင့္ ဂုဏ္ယူစိတ္။ ဒုတိယက ဗုဒၶဘာသာဝင္ တစ္ဦးအေနႏွင့္ ထိုေခတ္က ပုဂိၢဳလ္မ်ား၏ လုံ႔လဥႆာဟကို သာဓုေခၚစိတ္၊ မုဒိတာစိတ္၊ ကုသိုလ္စိတ္ ေတြ ယုိဖိတ္ရသည္။ ဒီလိုမ်ဳိးဘုရားေတြ အမ်ားႀကီးကို တစုတေဝးတည္း တည္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ပုဂံသားတို႔၏ ေစတနာ အဟုန္ႀကီးလွပါလားဟူသည့္ ပီတိျဖင့္။

ထိုေခတ္က ယခုကဲ့သုိ႔ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရး၊ နည္းပညာစသည္ အားမေကာင္းေသးေသာေၾကာင့္ ဘုရား တစ္ဆူ တည္ရန္မွာ အလြန္ခက္ခဲပါလိမ့္မည္။ အထူးသျဖင့္ သာမန္ျပည္သူျပည္သားထဲမွ တည္ရန္မွာ ခဲယဥ္းလိမ့္မည္။ ထိုသို႔ အခက္အခဲၾကားထဲမွ က်ားကုတ္က်ားခဲျဖင့္ တည္ထားေသာ ဘုရားကို ဖူးရျခင္းမွာ ပီတိတို႔ လႈိင္းတံပိုးကဲ့သို႔ အလိပ္လိုက္ အလိပ္လိုက္ ဖုံးလႊမ္းလာသည္။

သို႔ေသာ္ ပုဂံေခတ္ ေရွးလက္ရာ ဘုရားမ်ားကို ယေန႔ေခတ္ လက္ရာၾကမ္းၾကမ္း၊ ယခုေခတ္ အုတ္ၾကမ္းၾကမ္းမ်ားႏွင့္ အစားထိုး ျပဳျပင္လိုက္ခ်ိန္တြင္မူ ကြၽန္ေတာ့္ ခံစားခ်က္သည္ ပုဂံဘုရားတစ္ဆူ အျဖစ္မွ ယေန႔ေခတ္ ဘုရားတစ္ဆူေပၚသို႔ ေျပာင္းလဲ ေရာက္ရွိသြားသည္။ ေစတီတည္ရျခင္းသည္ ျမတ္စြာဘုရားကို ၾကည္ညိဳေစလိုျခင္း အဓိက ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရား၏ ဂုဏ္ေတာ္ကို ျမတ္ႏိုးျခင္းကား အတူတူပင္က်န္ ေနေသးေသာ္လည္း ေရွးဘုရားတစ္ဆူကို ဖူးေျမာ္ေနရျခင္းဟု ခံစားမႈမ်ဳိး နည္းပါးသြားသည္။ ထုိ႔အတူ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းေထာင္ေက်ာ္က လုံ႔လဥႆာဟ စိုက္ထုတ္ခဲ့သည့္ ပုဂိၢဳလ္ကို ၾကည္ညိဳသည့္ သာဓုေခၚစိတ္လည္း ဆုတ္ယုတ္သြားသည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္ ဆယ့္ငါးႏွစ္ခန္႔က ထင္သည္၊ ပုဂံဘုရားတို႔ကို အစုလိုက္ အၿပဳံလိုက္ ျပဳျပင္စဥ္တုန္း ေရာက္သြားမိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အံ့လည္းၾသရ၊ စိတ္လည္းပ်က္ရသည္။ ဘုရားတစ္ဆူ သုံးသိန္း၊ ငါးသိန္းစသည့္ အရြယ္အစားအလိုက္ ပုတ္ျပတ္ႏႈန္းမ်ားျဖင့္ ျပဳျပင္သည္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အုတ္ေတြက ပုဂံဘုရားေတြ၏ အုတ္အရြယ္ အစားေတြမဟုတ္။ အေရာင္ကလည္း မတူ။ သာမန္အုတ္ဖိုတစ္လုံးက ထုတ္လာသည့္ လက္ရာ။ ပန္းရန္တို႔ကို အကဲခတ္ၾကည့္ေတာ့လည္း လက္ရာခပ္ၾကမ္းၾကမ္း။ ပုဂံရွိ နာမည္ေက်ာ္ ေစတီႀကီးတစ္ဆူကို ဟိုေရွးေရွးမူလက တည္ေဆာက္ရာတြင္ အုတ္တစ္ခ်ပ္ လပ္ေသာေၾကာင့္ တာဝန္ရွိသူ ကြပ္မ်က္ခံရသည္ဟု ဖတ္မွတ္ရဖူးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ေပလား မသိ၊ ပုဂံသည္ ယဥ္ေက်းမႈ၊ အႏုပညာ၊ ဘာသာတရားတို႔ကိုသာမက ေရွးျမန္မာတုိ႔၏ အရည္အေသြးႏွင့္ စည္းကမ္းကိုလည္း ကိုယ္စားျပဳသည္။ ထိုေရွးေခတ္က အရည္အေသြးမ်ိဳး သုံးသိန္း၊ ငါးသိန္း ပုတ္ျပတ္ ေစ်းျဖင့္ ရႏုိင္ မရႏုိင္ကေတာ့ ျပင္ဆင္ၿပီး ေစတီတို႔က သက္ေသခံေပလိမ့္မည္။ 

အႀကံသမား ကမၻာလွည့္ ခရီးသြားတို႔၏ရန္၊ သူခိုးဓား႐ိုးကမ္း ျမန္မာတို႔၏ ရန္ေၾကာင့္ နံရံေဆးေရးမ်ား အခ်ပ္လိုက္ ခြာခံရေသာေၾကာင့္ ဆုံး႐ႈံးရသည့္အထဲတြင္ ထိုသို႔ ကေရာ္ကမည္ ျပင္ဆင္ျခင္းမ်ား ေၾကာင့္ ေရွးႏွစ္ေပါင္း ေထာင္ေက်ာ္က လက္ရာမ်ား ပ်က္စီးသြားခဲ့ရသည္။

လာအိုႏိုင္ငံ ဗီယင္က်န္းၿမိဳ႕ေတာ္ကို တစ္ခါတစ္ေခါက္ အေရာက္တြင္ လည္ပတ္စရာ ရွာစဥ္က ျဖစ္သည္။ မဲေခါင္ျမစ္ကမ္းတြင္လည္း ေလႏုေအးကို ရွဴ႐ိႈက္ရင္း ငါးကင္လည္း စားၿပီးၿပီ။ နာမည္ႀကီး ေရွးေဟာင္း ဘုရားသုိ႔ သြားၾကပါလားဟု ေဒသခံက အားတက္သေရာ အႀကံေပးသည္။ သို႔ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ ခ်ီတက္ၾကသည္။ ရွာရင္းေဖြရင္းႏွင့္ ေရာက္ပါၿပီ။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေစတီက ခပ္ငယ္ငယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ပုဂံဘုရားေတြအနက္မွ အငယ္ဆုံး တစ္ဆူေလာက္သာရွိမည္။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ အျခားႏုိင္ငံျခားသား အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕လည္း ရွိေနသည္။ သူတို႔ကလည္း ဓာတ္ပုံတဖ်ပ္ဖ်ပ္ႏွင့္၊ ပုံစံေတြကလည္း အံ့ၾသတႀကီး ရင္သပ္႐ႈေမာ။ ဘုရားက ေရွးေဟာင္းပုံစံအတိုင္း။ ထိုေခတ္က အုတ္ပုံစံမ်ားအတိုင္း။ လာအုိတုိ႔သည္လည္း ေထရဝါဒ ဗုဒၶဘာသာကို လြန္စြာကိုင္း႐ိႈင္းေသာ ႏိုင္ငံပင္။

အင္ဒိုနီးရွားရွိ ေဗာေရာဗုဒၶေစတီေတာ္ႀကီးသည္ အလြန္ခမ္းနား ႀကီးက်ယ္သည့္ နာမည္ေက်ာ္ ေရွးေဟာင္း အေမြအႏွစ္ ျဖစ္သည္။ မီးခုိးေရာင္ ေက်ာက္အုတ္မ်ားႏွင့္ စီျခယ္ထားသည့္ လက္ရာမြန္၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ ရခိုင္ျပည္နယ္ရွိ ရွစ္ေသာင္း ပုထိုးေတာ္ႀကီးႏွင့္ လက္ရာအနည္းငယ္ ဆင္သည္။ ထို ေဗာေရာဗုဒၶ ေစတီႀကီးကို မီးထြန္းရာတြင္ပင္ မီးခလုတ္မ်ားကို လူမျမင္ေအာင္ ေက်ာက္အုတ္မ်ားထဲတြင္ ေနရာဖန္တီး ကာ ထည့္သြင္းထားသည္။ ေရွးမူမပ်က္ ျမင္ေစလိုေသာေၾကာင့္ ေစတီကို ျပဳျပင္ရာတြင္ ထိုအုတ္မ်ားပုံစံ အတိုင္း တေထရာ တည္းတူသည့္အုတ္မ်ား အစားထိုးရန္ ေစတီအနီးတြင္ပင္ ထိုေက်ာက္အုတ္မ်ားကို စနစ္တက် ထုတ္လုပ္ေနသည္။

ကမာၻေက်ာ္ ႐ုပ္သံမီဒီယာႀကီးတစ္ခုမွ နာမည္ေက်ာ္ အစီအစဥ္တစ္ခုကို တင္ဆက္သည့္ ကိုယ္တုိင္လည္း နာမည္ေက်ာ္ မီဒီယာသမားႀကီး ျဖစ္သူႏွင့္ ျပည္ပတြင္ ဆုံမိစဥ္က ျမန္မာႏုိင္ငံအေၾကာင္း စကားေရာက္ သြားသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ သူ႔အသည္းစြဲက ပုဂံ။ ပုဂံသည္ အလြန္ပင္ အ့ံၾသဖြယ္ ေကာင္းလွသည္ဟု ေျခေထာက္တြင္ ေဗြေပါက္သည့္ ရင္သပ္႐ႈေမာႏွင့္ ခရီးသြား အေတြ႕အႀကဳံမ်ားလွသူက ခ်ီးမြမ္းသည္။ ပုဂံႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ ထိုသုိ႔ေျပာမည္ကို ခန္႔မွန္းၿပီးသား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ မအံ့ၾသ။ “တုိ႔ပုဂံကို သူတုိ႔ ဒီလိုပဲ အံ့ၾသၾကရမွာ ပဲေလ”။ သူ ေနာက္ထပ္ ဆက္ေျပာေသာ စကားေၾကာင့္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အံ့ၾသရသည္။ ဘာလို႔ ပုဂံက လူသိနည္းရတာလဲတဲ့။ သူဆိုလုိသည္က ဒီ့ထက္ နာမည္ႀကီးသင့္ေသာ္လည္း ဘာလို႔ မႀကီးရတာလဲ။ သူက ကေမာၻဒီးယားမွ အန္ေကာဝတ္ႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ျပသည္။ အန္ေကာဝတ္ ေက်ာင္းေတာ္သည္ ေစတီတစ္ဆူသာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ပုဂံထက္ လူသိပုိမ်ားသည္။ ပုဂံက ေစတီေပါင္း ေထာင္ခ်ီသည္။ ဆိုင္ေသာ မဆိုင္၏ေသာ မသိ။ အန္ေကာဝတ္က ပုဂံလိုေတာ့ ျဖစ္သလို ျပင္မထား။

အသစ္တည္ေဆာက္လိုက္တိုင္း တန္ဖိုးတက္သြားသည္ မဟုတ္ဘဲ ရွိရင္းစြဲကို ပင္ ပ်က္စီးေစတတ္သည္ကို သတိျပဳရမည္။ တ႐ုတ္ျပည္သူ႔သမၼတႏုိင္ငံ ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားသည္ လက္တည့္စမ္းလုိသူတို႔၏ လက္စာမိသြားသည္။ သူတို႔ၿမိဳ႕ႀကီးေတြကို ေခတ္မီေစလိုေသာ တ႐ုတ္အာဏာပိုင္မ်ားသည္ နာမည္ႀကီးေပ့၊ ထင္ရွားေပ့ဆိုသည့္ ထိတ္ထိတ္ၾကဲ ဗိသုကာပညာရွင္မ်ားကို စိတ္တိုင္းက် ေဆာက္လုပ္ခြင့္ေပးလိုက္သည္။ ျပင္သစ္ႏုိင္ငံ ပဲရစ္တြင္ ေဆာက္ခြင့္ မရႏုိင္သည့္ ထူးေပ့ဆန္းေပ့ ဗိသုကာလက္ရာမ်ားကို ထိုနည္းျဖင့္ ေဘဂ်င္း၊ ရွန္ဟိုင္း စသည္တို႔တြင္ လက္လြတ္စပယ္ ေဆာက္ခြင့္ရသြားၾကသည္။ ထူးထူးဆန္းဆန္း အေဆာက္ အအုံႀကီးမ်ား ျဖစ္႐ုံကလြဲၿပီး အနီးရွိ အေဆာက္အအုံ၊ ပတ္ဝန္းက်င္တို႔ႏွင့္လည္း မအပ္စပ္။ တ႐ုတ္ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားဆိုသည့္ လကၡဏာရပ္တို႔ကိုလည္း အက်ဳိးမေပး၊ မပ့ံပိုးႏုိင္။

စင္ကာပူသို႔ စာတမ္းဖတ္ရန္ သြားေရာက္စဥ္ တစ္ေခါက္က မိတ္ဆက္ညစာစားပြဲကို သတိရမိသည္။ စာတမ္းလာဖတ္သူ ႏုိင္ငံစုံမွ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ပထမတန္းစား၊ ေစ်းႀကီးေပ့ ေကာင္းေပ့ညြန္႔ေပ့ဆိုသည့္ စားေသာက္ဆိုင္သို႔ ေခၚသြားဧည့္ခံသည္။ အစားအေသာက္ေတြက တယ္ေကာင္းပါလားဟု ခ်ီးက်ဴးမိေတာ့ အစားအေသာက္တင္မက အခင္းအက်င္းတြင္ပါ ပထမတန္းဟု အိမ္ရွင္ဧည့္ခံသူ ပါေမာကၡက ဆိုသည္။ ဒီဆိုင္က အရင္ကိုလုိနီေခတ္ အေဆာက္အအုံေလ၊ ဗိသုကာလက္ရာက အဂၤလိပ္ရဲ႕ ဘယ္ေခတ္ကဟု ဂုဏ္ယူစြာ ရွင္းျပသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ နံပါတ္ျဖင့္ လမ္းအမည္ ေပးထားသည့္ လမ္းေတြ တြင္ ထိုအေဆာက္အအုံမ်ိဳး အမ်ားႀကီးရွိသည္။ သူတို႔လို ေစ်းႀကီးႀကီး စားေသာက္ဆိုင္ပင္မဟုတ္၊ လမ္း ေဘး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္မ်ား ထိုအေဆာက္အအုံမ်ားကို အမွီျပဳၿပီး ဖြင့္ထားၾကသည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံရွိ ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားတြင္ စီးပြားေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ အရွိန္ႏွင့္အတူ တည္ေဆာက္ေရးလိႈင္းႀကီးလည္း ထက္ၾကပ္ လိုက္လာေတာ့မည္။ စီးပြားေရးၿမိဳ႕ေတာ္ ရန္ကုန္သို႔ ထိုလိႈ္င္းက စတင္႐ိုက္ခတ္ေနၿပီ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္၏ စ႐ိုက္လကၡဏာ ေရွးအေမြအႏွစ္တို႔ကို ျမန္မာ့အေမြ အႏွစ္ျဖစ္ေစ၊ ကိုလိုနီ အေမြအႏွစ္ျဖစ္ေစ ထိန္းသိမ္းထားရန္ လိုသည္။ ယခင္ကထက္မူ အသိအျမင္ ရွိလာၿပီ ျဖစ္သည့္အတြက္ အေမြအႏွစ္မ်ားသည္ ေဆာက္လုပ္ေရးလိႈင္းႏွင့္အတူ ယခင္ တစ္ေခါက္ကကဲ့သို႔ ပါသြားေတာ့မည္မဟုတ္ဟု ေမွ်ာ္လင့္မိသည္။

ယခင္က အမွားမ်ားကိုမူ ေပးဆပ္ေနရဆဲ။ ဆူးေလဘုရားကို အေဝးမွ ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ဖို႔ ႀကိဳးစားတိုင္း ဆူးေလနားက အထပ္ျမင့္ အေဆာက္အအုံႀကီးႏွစ္ခုကို အျမဲေရွာင္ေနရသည္။ အထပ္ျမင့္တုိ႔သည္ ဘယ္ေနရာျဖစ္ျဖစ္ ေဆာက္ႏုိင္သည္။ ဆူးေလကို ျပန္မရႏုိင္၊ အစားမထိုးႏုိင္။ ဆူးေလသည္ ရန္ကုန္ သမုိင္းႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္ေနသည္။ အထပ္ျမင့္ အေဆာက္အအုံမ်ား ေနာင္ဆုိလွ်င္ လက္ညိႇဳးထိုးမလြဲေအာင္ ေပၚလာလိမ့္မည္။ ဆူးေလသည္ တစ္ဆူတည္းသာ ရွိသည္။

အသစ္တိုင္းလည္း အေဟာင္းထက္ ေကာင္းသည္ မဟုတ္ပါ။ ေစတနာျဖင့္ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းရာမွသည္ ဖ်က္ဆီး ထိန္းသိမ္းျခင္းသို႔ ေျပာင္းလဲမသြားရန္ လိုသည္။ ျမန္မာ့အေမြအႏွစ္မ်ားကို ျမန္မာတို႔ ထိန္းသိမ္း မွသာ ေရရွည္တည္တ့ံမည္ ျဖစ္သည္။

(ေဇယ်သူ)

The Voice